Tímarit hjúkrunarfræðinga - 2022, Blaðsíða 16

14 Tímarit hjúkrunarfræðinga | 3. tbl. 98. árg. 2022
Áskorunum best
mætt með stuðningi
liðsheildarinnar
„Mér leikur forvitni á að vita hve margir hjúkrunarfræðingar starfa ekki innan
heilbrigðiskerfisins og við hvað þeir eru að þá að fást,“ segir Runólfur Pálsson,
forstjóri Landspítala, í viðtali við Tímarit hjúkrunarfræðinga. Landspítali er stærsti
vinnustaður hjúkrunarfræðinga, fjölmennustu heilbrigðisstéttarinnar á Íslandi.
Hvernig haldið er um stjórnartauma þessa flaggskips íslenska heilbrigðiskerfisins,
sem Landspítalinn er, varðar því hjúkrunarfræðinga miklu.
Runólfur hefur staðið í brúnni á Landspítalanum í
um hálft ár þegar þetta er ritað. Hann þekkir innviði
spítalans vel, enda átt þar farsælan feril í áratugi sem
læknir, sérfræðilæknir, yfirlæknir, forstöðumaður,
framkvæmdastjóri og loks forstjóri. Nýju hlutverki
fylgir breytt starfssvið og yfirsýn yfir starfsvettvanginn
og ljóst að við blasa flókin verkefni við að sigla
fleyinu á farsælan hátt inn í framtíðina. Við blasir
ólgusjór með rekstrarvanda, manneklu, kjarabaráttu,
samfélagsbreytingum, húsnæðisvanda, mismunandi
stjórnmálaáherslum og undirbúningi að flutningi
starfseminnar í nýjar byggingar. Stjórnunarumhverfi
spítalans hefur breyst við að heilbrigðisráðherra,
Willum Þór Þórsson hefur skipað Landspítala stjórn.
Markmiðið með skipun stjórnarinnar er að styrkja
stöðu og hlutverk Landspítala sem mikilvægustu
heilbrigðisstofnunar landsins í samræmi við
stjórnarsáttmála ríkisstjórnarinnar. Hvernig sér
Runólfur fyrir sér að halda um stýrið?
Runólfur segist vilja leitast við að vera leiðtogi og að brýnt sé að
efla liðsheild og traust. Áskoranirnar séu margar og þeim sé best
mætt með stuðningi liðsheildarinnar.
„Með Covid-heimsfaraldrinum kom glöggt í ljós hvað Land-
spítalinn býr yfir sterku liði þegar á reynir og það tekst að stilla
saman strengina. Eftir mestu annirnar höfum við þó aðeins misst
taktinn en vonandi náum við honum fljótt aftur,“ segir hann.
Almennari þekking og samvinna mikilvægust
Runólfur útskýrir að starfsemi Landspítalans sé á margan
hátt brotakennd vegna margra sérhæfðra eininga sem hafa
þróast á sjálfstæðan máta. Á hinn bóginn hafi stór verkefni
sem eru almenns eðlis og snerta einkum aldraða með fjöl-
þættan heilsubrest ekki hlotið næga athygli. Þróunin hafi
nær undantekningarlaust verið í átt að aukinni sérhæfingu og
sérþekkingu sem hafi ekki tekið mið af þörfum samfélagsins
síðustu ár. Til að mæta þeim séu almennari þekking og samvinna
mikilvægust.
„Landspítali gegnir bráðaþjónustuhlutverki fyrir allt suðvestur-
hornið þar sem nærri helmingur landsmanna býr og að hluta fyrir
landið allt þegar þörf er fyrir mjög sérhæfða þjónustu. Íbúum
fjölgar stöðugt og eftirspurn eftir bráðaþjónustu eykst að sama
skapi. Breytt aldurssamsetning þjóðarinnar hefur lengi verið
fyrirsjáanleg og þörf fyrir öldrunarþjónustu á spítalanum, sem
annars staðar, hefur þanist út. Hluta þeirra verkefna er hægt að
sinna á lægra þjónustustigi. Það þarf að hugsa hlutina upp á nýtt
því spítalinn ræður ekki við hvort tveggja að óbreyttu til lengri
tíma.“
Texti: Þorgerður Ragnarsdóttir | Myndir: Þorkell Þorkelsson
Viðtal