Tímarit hjúkrunarfræðinga - 2022, Blaðsíða 29

3. tbl. 98. árg. 2022 | Tímarit hjúkrunarfræðinga 27
Rapportið
Dr. Anna Stefánsdóttir, hjúkrunarfræðingur og fyrrverandi
hjúkrunarforstjóri Landspítala, tók við heiðursdoktorsnafnbót
við Hjúkrunarfræðideild Háskóla Íslands á síðasta ári.

Anna fer yfir víðan völl og segir meðal annars frá í náms-
árunum í Skotlandi, hvernig hjúkrun varð að ævistarfi og
hvernig hjúkrun hefur þróast á áranna rás. Til dæmis var í
byrjun tíunda áratugar síðustu aldar hópur hjúkrunarfræðinga
kominn með meistarapróf í klínískri hjúkrun, en við það
vaknaði spurningin um hvað þeir ættu að gera annað en aðrir
hjúkrunarfræðingar. „Þegar við fórum að velta þessu fyrir
okkur, þá er mjög mikilvægt fyrir þá sem hafa bætt við sig í
klínískri hjúkrun að hafa tækifæri til að efla hjúkrun, bæta
starfið, þannig að sjúklingurinn finni fyrir því að nálgun þeirra
er önnur,“ segir hún. „Mitt meginmarkmið var að efla hjúkrun,
styrkja hjúkrunarfræðinga í sínu starfi.“
Í Rapportinu ræðir hún einnig hvers vegna hún ákvað að hætta
sem hjúkrunarforstjóri Landspítala eftir að eiginmaður hennar
féll skyndilega frá í slysi.
Sigurbjörg Sigurgeirsdóttir, prófessor í opinberri stjórnsýslu
við Háskóla Íslands, hefur gert tvær rannsóknir sem snúa að
glæpavæðingu mannlegra mistaka í heilbrigðiskerfinu.
Sigurbjörg ræðir um boðaðar lagabreytingar um að kerfis-
bundin mistök verði á ábyrgð stofnunar en ekki einstaklings
og áhrif slíkra mála í stóra samhenginu. Sigurbjörg vísar til
máls sem sneri að félagsráðgjöfum í barnavernd þar sem
barn lést í umsjá félagsráðgjafa. „Það leiddi til þess að
það varð óskaplega erfitt að manna barnaverndarmálin,“
segir hún. „Það þurfti bókstaflega að breyta kerfinu til að
það fengjust félagsráðgjafar til að vinna í svona erfiðum
barnaverndarmálum.“
Hjördís Kristinsdóttir, sérfræðingur í bráðahjúkrun og
sendifulltrúi Rauða krossins, hefur þrisvar farið í verkefni á
vegum neyðarteymis Alþjóðaráðs Rauða krossins. Árið 2015
fór Hjördís til Nepal þar sem milljónir höfðu misst heimili sitt
eftir stóran jarðskjálfta. Tveimur árum síðar fór Hjördís til Cox
Bazar í Bangladess þar sem hún starfaði í flóttamannabúðum
Róhingja sem höfðu flúið Mjanmar. Í fyrra fór hún til Haítí í
kjölfar jarðskjálfta.
Hjördís segir mikilvægt fyrir fólk að finna sér fyrirmyndir, fleiri
en eina. „Hvort sem það er innan þinnar deildar eða utan,
þú þarft að finna þér fyrirmynd … Ég er mjög heppin að hafa
fundið mínar.“
Helga Bragadóttir, nýr deildarforseti Hjúkrunar- og
ljósmóðurfræðideildar Háskóla Íslands, ræðir um ferilinn og
verkefnin fram undan.
„Það að veita góða hjúkrun, þjálfa nemendur og að skapa
þekkingu hangir allt saman. Við viljum fá nýjustu þekkingu,
vita hvað virkar og hvað ekki, kenna nemendum það og beita
því í klíníkinni. Eitt verður aldrei slitið frá öðru, þetta eru allt
bitar í sama púslinu,“ segir hún.
Í Rapportinu veltir hún því upp hvort verið sé að viðhalda
einhverri menningu sem sé fjandsamleg því að karlmenn
fari í hjúkrunarfræði. Ég er að velta þessu fyrir mér, hvort
það geti verið að við hugsum, tölum eða hegðum okkur á
ákveðinn hátt sem að skapar menningu sem kemur í veg fyrir
að karlmenn treysti sér til að koma í hjúkrun. Ég held að við
þurfum eitthvað að líta í eigin barm, hugsa þetta og skoða.“
Gísli Kort Kristófersson, geðhjúkrunarfræðingur starfar
á Sjúkrahúsinu á Akureyri ásamt því að vera dósent við
Háskólann á Akureyri og aðjúnkt við Háskóla Íslands.
Gísli ræðir hvað dróg hann að geðhjúkrunarfræðinni fyrir
sautján árum og rannsóknir hans. Hann hefur rannsakað
núvitund og stöðu karla í hjúkrunarfræði. „Það er pínu flókið
því það eru ýmsir samfélagslegir þættir sem ráða því en það
eru hlutir sem við getum gert,“ segir hann. „Við erum búin
að „leyfa“ konunum okkar að fara í öll þessi karlafög, með
undantekningum. Samfélagið leyfir þeim að fara í læknisfræði
og það er að mjakast í önnur karlafög en það er ofboðslega
hægt í hina áttina.“
Hannah Rós Jónasdóttir er hjúkrunarfræðinemi við Háskóla
Íslands, síðasta sumar og í fyrrasumar starfaði hún á
krabbameinsdeild, þeirri sömu og hún var sjúklingur á í langan
tíma.
„Hjúkrunarfræðingarnir þar þekktu mig, þeim fannst rosalega
gaman að sjá mig aftur, það var mjög mikið knúsað,“ segir
hún. „Mér líður eins og ég sé heima hjá mér á deildinni. Sumir
hafa spurt mig hvort ég fái óþægilega tilfinningu eða eitthvað
við að vera þarna, þetta er meira eins og koma inn í húsið þar
sem maður ólst upp. Það var nostalgía í byrjun, nú er ég orðin
vön því að vinna þarna. Það er alltaf gaman að koma inn í
gamla herbergið mitt að sinna sjúklingum.“