Úrval - 01.10.1946, Blaðsíða 30

28
■orval,
sorgarsögu að það sé annar
kvenmaður sem tæli hann burt
af heimilinu.
Þetta getur haft svo slæm
áhrif á viðkvæma drengi að
þeir fái alrangar hugmyndir
um hjónaband, kynferðismál,
ást og önnur mannleg sam-
skipti — og þó er þetta ekki
raunverulega það sem kallað er
„sundrað heimili.“
Ef Nigeríudrengur spyrði
sömu spurningar, mundi móðir
hans svara hreykin: Sonur
minn, faðir þinn er mikils met-
inn maður, því að fjölskylda
okkar er stór — þú átt margar
mæður og ég á margar systur.“
Þannig er það — eiginkonur
mannsins eru ekki keppinaut-
ar; þær eru systur sem njóta í
sameiningu þess heiðurs að
vera meðiimir stórrar fjöl-
skyldu.
Fyrstu endurminningar mín-
ar eru um mörg leiksystkini,
sem öll voru bræður mínir og
systur. Við lékum okkur á
stóru svæði, þar sem hús eigin-
kvenna föður míns stóðu á víð
og dreif. Við flugumst á og rif-
umst eins og títt er um böm í
Ameríku og annars staðar. En
að einu leyti var hegðun okkar
frábrugðin — það voru engir
flokkadrættir, engar ofsóknir
eins hóps á hendur öðrum
hóp eða einstakling, eng-
in langvarandi samkeppni milli
einstaklinga eða hópa, í stuttu
máli engin klíkuskapur. En ef
ég var svo óþægur að nauðsyn-
legt var að refsa mér, gat hver
sem var af mæðrum mínum
innt af hendi refsinguna, og
datt mér þá aldrei í hug að
hlaupa til móður minnar og
klaga. Og þó að ég hefði gert
það mundi móðir mín ekki hafa
tekið máli mínu.
Ég bjó í húsi móður minnar
þangað til ég var tólf ára. Hún
hafði verið húsmóðir á eigin
heimili lengur en allar hinar
konurnar, því að hún var fyrsta
kona föður míns. Það er venja
að síðasta konan búi í aðalhús-
inu, „húsbóndaheimilinu," á-
samt eiginmanninum. Þegar
konur flytja úr aðalhúsinu er
það vegsauki, þá fá þær eigið
hús og ef til vill þjóna.
Elzti sonur móður minnar
var einkaerfingi föður míns, en
staða mín og annarra bama
móður minnar var í engu frá-
brugðin stöðu barna sem aðrar
eiginkonur föður míns áttu.
Þegar ég var tólf ára flutti
ég í sérstakt hús ásamt syst-