Úrval - 01.10.1946, Blaðsíða 129

LISTAMANNALÍF
127
um dansaði hún þó fyrir al-
múgann.
Hún var alltaf að læra. Hún
fékk sér japanskan kennara í
Tokyo, lærði Hindu- Java málið
í Indlandi, og þegar hún kom
aftur til Ameríku, sýndi hún
nýja dansa, austurlenzka, og
í föruneyti hennar var ungur,
indverskur dansari, Uday Shan-
Kar, sem síðar stofnaði sinn
eigin dansflokk.
Það var Pavlova, sem hvatti
mig til að fá Isadoru Duncan til
að koma aftur til Ameríku, og
það var hún, sem benti mér
fyrst á Mary Wigman. Af öllum
listamönnum, sem ég hefi
kynnst, hafði Pavlova þann
hæfileika í ríkum mæli, að fagna
allri list af heilum hug, án til-
lits til þjóðemis, tungumáls
eða siða, aðeins ef það var góð
list. Þessi hæfileiki, að athuga
og veita viðtöku hinu nýja, er
einn af hinum góðu kostum, sem
Rússland hefir arfleitt börn sín
að.
Pavlova kom ekki til Ame-
ríku eftir 1925. Hún fór sýning-
arferðir um England og megin-
landið, Suður-Afríku og Ástra-
líu.
Sumarið 1930 símaði hún til
mín, en ég var þá staddur í Par-
is, og bað mig að hitta sig í
Southampton. Ég var á förum
til Ameríku, en lét þó til leið-
ast.
Mér þótti gaman að hitta
hana. Við ræddum mn fyrirætl-
anir hennar; hún var að hugsa
um að koma til Ameríku með
fámennan flokk næsta vetur. Ég
var því mótfallinn og sagði
henni frá því áliti mínu.
Þegar ég var á förum, sagði
hún allt í einu: „Ég ætla að
fylgja þér til skips.“
Dandre mótmælti: Hún átti að
fara að leggja upp í sýningar-
ferð. Ég reyndi líka að telja
hana af þessu. „Það er svo hrá-
slagalegt niður við höfnina; þú
getur kvefazt," sagði ég.
Hún snerist gegn okkur báð-
um. „Farið þið til fjárans, báð-
ir tveir,“ sagði hún byrst. „Hver
veit hvort ég sé hann nokkum-
tíma aftur?“
Auðvitað hafði hún, eða und-
inneðvitund hennar, á réttu að
standa. Ég sá hana aldrei aftur.
Fyrstu fréttir bárust frá
Haag hinn 20. janúar, og birt-
ust í New York blöðunum undir
stórum fyrirsögnum: „Pavlova
kom hingað 17. janúar í síðustu
sýningarferð sinni. Hún var las-