Úrval - 01.10.1946, Blaðsíða 85

Þaö ern elski inai’g'ir inenn,
sem kunna svar við
spnrningnnni:
Hvernig á að stjórna geðsnrœringum?
tJr „Science Digest“,
eftir G. Colket Caner.
p BÐSHRÆRINGAR valda
hjartslætti, auka blóð-
þrýsting og valda vöðvaspenn-
ingi. Mikill viðbjóður getur
valdið flökurleika og uppsölu,
og menn geta fallið í öngvit af
ótta.
Mörg orðatiltæki sýna, að
fólki hefir löngu skilizt að geðs-
hræringar hafa líkamleg áhrif.
Við segjum, að fólk sé þreyt-
andi, það fari í taugarnar á
okkur, sé kvöl að horfa á það o.
s. frv. En oft kennum við öðr-
um um viðbrögð, sem eru ekkert
annað en geðshræringar okkar
sjálfra. Aðrir menn geta aldrei
komið okkur úr jafnvægi, ef
við verðum ekki reið, öfund-
sjúk eða fyllumst sjálfsvork-
un.
Mjög mikilvægt er, hvernig
við hugsum. Ef við hugsum
mikið um það, hvað við séum í
miklum vandræðum, eða um
það, hvað afleiðingarnar geti
orðið slæmar, komumst við í
talsverða geðshræringu. En ef
við snúum huga okkar að úr-
ræðunum, er ekki líklegt að
geðshræringin verði óstjómleg.
Geðshræringin er ekki ill í
sjálfu sér. Hún býr líkamann
á margan hátt undir athafnir,
m. a. með því að auka blóðrás
til vöðvanna og með því að
veita sykri í blóðið til orku-
aukningar.
Ræðumenn ná sér ekki á
strik nema þeir hafi orðið fyrir
örfandi geðshræringu. Hlaup-
arar ná ekki mesta hraða sín-
um, nema þeir séu í stemn-
ingu.
En geðshræring kemur okk-
ur því aðeins að gagni, að hún
örfi okkur til umhugsunar um
það, sem að höndurn ber, og
að gera óhikað hið eina rétta,,
þegar þar að kemur. En komi
geðshræringin ekki fram í
markvissri hugsun og hegðun,