Úrval - 01.10.1946, Blaðsíða 19

Á „HREINDÝRASLÓÐUM"
17
sína og leggja af stað. Þau koma
svo við í skólunum og hafa það-
an börn sín á brott með sér, til
fjalla.
Sumarið er komið. Allan vet-
urinn hafa börnin lært að telja,
reikna, lesa svolítið og kannske
skrifa. En nú er sumar, og þá
læra þau, hvernig á að hirða
hreindýrin og halda þeirn sam-
an og veiða birni og úlfa, milli
þess sem þau fara í úlfa- og
hreindýraleiki.
Maður veitir athygli, hve
augu Lappans kiprast saman,
þegar hann heyrir varginn —
úlfinn — nefndan á nafn. Úlfur-
inn grandar mörgu hreindýrinu
og er eins ákaft hataður af þess-
ari hirðingjaþjóð eins og líf-
vörður dýranna — hundurinn
— er í hávegum hafður.
Hjarðmaðurinn fer með hund-
inn sem jafningja sinn. Lappar
kunna ævintýri um það: Einu
sinni endur fyrir löngu, þegar
maðurinn og hundurinn töluðu
sama tungumál, kom konungur
villihundanna þar að, sem Lappi
var að eltast við hjörð sína og
reyna að smala henni saman.
Stutt var síðan Lappinn hafði
látið af veiðimennsku og gerzt
hjarðmaður, og því átti hann í
erfiðleikum við smölunina.
Hundurinn var soltinn. Gat
hann ekki komizt að samkomu-
lagi við manninn, sem væri báð-
um hægkvæmt?
,,Ef þú vinnur mér þrjú heit,“
sagði hundurinn við manninn,
skal ég og kynflokkur minn
gæta dýra þinna um aldur og
ævi. Lofaðu að fæða okkur, þeg-
ar fæða er til, Iofaðu að berja
okkur ekki, þegar við erum
þreyttir, og lofaðu að hengja
okkur, þegar við erum orðnir
of gamlir til að vinna fyrir
þig.“
„Ég lofa þessu,“ sagði Lapp-
inn, og síðan hefir samningur-
inn aldrei verið brotinn, hvorki
af hundi né manni. Og hirðingj-
arnir sjá ekkert óguðlegt við að
taka þessa hjarðverði sína með
sér til kirkju. Öðru megin í
kirkjunni sitja konur og börn,
karlar andspænis og rakkamir
aftan bekkjanna. Eins og nærri
má geta, slær þar oft í harða
brýnu. Ýlfur, urr og grimmdar-
leg áflog eru vanalegt viðkVæði,
og þá er ósjaldan nauðsynlegt
að gera hlé á bæninni, á meðan
kirkjugestirnir skakka leikinn!
„Oftar en einu sinni hefi ég
orðið að stíga niður úr stólnum,
til þess að hjálpa við að skilja
áflogahunda,“ sagði lútherskur