Úrval - 01.08.1949, Qupperneq 30

28
XÍRVAL
Hann kinkaði kolli í þögulli
æsingu og augu hans flóðu í fár-
um. Hann tók heyrnartækið,
hlustaði andartak á rödd konu
sinnar og hrópaði svo upp yfir
sig: „Þetta er Bela! Þetta er
Bela!“ og svo tautaði hann eitt-
hvað án samhengis. Þegar ég
sá, að veslings maðurinn var of
æstur til að geta talað af viti,
tók ég tækið úr titrandi höndum
hans.
Ég talaði við konuna, sem
einnig virtist miður sín af geðs-
hræringu. „Bíðið kyrrar þar sem
þér eruð,“ sagði ég. „Ég ætla
að senda manninn yðar til yðar.
Hann kemur eftir nokkrar mín-
útur.“
Bela grét eins og barn og
sagði aftur og aftur: „Það er
konan mín! Það er konan mín!“
Fyrst taldi ég heppilegra að
fylgja Paskin, ef svo skyldi fara
að hann félli í yfirlið af geðs-
hræringu, en svo sá ég með
sjálfum mér, að endurfundina
mátti ekki vanhelga með nær-
veru ókunnugs manns. Ég lét
Paskin upp í leigubíl, sagði bíl-
stjóranum heimilisfang Marya,
borgaði leigugjaldið og kvaddi.
Endurfundir Bela Paskins og
konu hans voru svo þrungnir
ofurmagnaðri geðshræringu,
sem brauzt út eftir að hafa ver-
ið innibyrgð öll skilnaðarárin, að
hvorugt þeirra gat munað á eft-
ir hvernig þeir hefðu verið.
„Ég man það eitt,“ sagði hún
seinna, „að þegar ég lagði frá
mér símann, gekk ég að spegl-
inum eins og í draumi, til að
vita hvort hárið á mér hefði
orðið grátt. Það næsta, sem ég
man er, að leigubíll nemur stað-
ar fyrir utan dyrnar hjá mér
og það er maðurinn minn, sem
kemur á móti mér. Einstök at-
riði man ég ekki. Aðeins eitt
man ég — að í fyrsta skipti í
mörg ár var ég hamingjusöm.
Jafnvel enn er erfitt að trúa
því, að þetta hafi skeð. Við höf-
um bæði þjáðst svo mikið; ég
hef næstum glatað hæfileikan-
um til að vera ekki hrædd. I
hvert skipti sem maðurinn minn
fer að heiman, segi ég við sjálfa
mig: „Getur ekki eitthvað valdið
því, að maðurinn verði tekinn frá
mér aftur?“
Maðurinn hennar trúir því
staðfastlega, að engin stór ó-
gæfa muni koma yfir þau. „For-
lögin hafa leitt okkur saman
aftur,“ segir hann. „Það átti
að fara svona.“
Um það getur að sjálfsögðu
hver haft sína skoðun.