Úrval - 01.08.1949, Síða 129

DAUÐI, HVAR ER BRODDUR ÞINN ?
12T
um að mestu leyti tveir einir
saman síðustu tíu dagana, sem
hann lifði. Svo rann upp skelf-
ingardagurinn 27. júní, þegar
Jonni sneri sér að mér við morg-
unverðarborðið og sagði: „Hvar
er — er hún mamma?“
Svo þreifaði hann á bólgunni
á höfði sér. „Hver ósköpin eru
nú þetta?“
Ég starði á hann. Síðan hélt
hannáfram: „Hvað hefur þetta
gengið lengi svona? Hvaða ár
var ég í Deerfield ? Til hvers eru
þessar pillur?“ Rétt á eftir fékk
hann kuldahroll.
Hann var afarsljór daginn
eftir. Líf hans var að fjara út,
enda þótt ég áliti hann ekki
bráðfeigan. En næsta sunnudag
símaði ég til Francesar og bað
hana að koma, því að mér þótti
útlitið uggvænlegt. Við vorum
saman allan þann dag, og tvisv-
ar tók hann í hönd mína, eins
og hann vildi auðsýna mér sér-
staka ástúð og trúnað. Það var
eins og allt Ijúflyndi hans og
gæzka væri að brjótast út.
Daginn eftir, þegar ég var
að snæða hádegisverð með kunn-
ingja mínum, fékk ég þau boð
frá Frances, að Jonni hefði feng-
ið slæman höfuðverk. Það var
í fyrsta skiptið sem hann hafði
fengið kvalir, frá því að hann
var fyrst skorinn upp.
Þegar ég kom heim, hafði
honum verið gefin höfuðpilla,
og allt í einu fór hann að selja.
upp, en það hafði ekki komið
fyrir áður, og við höfðum verift
vöruð við því. Klukkan var uni
hálf þrjú síðdegis. Hann var
fölur og þvalur. Ég lét sækja
Traeger, en mér var þó alls ekki
ljóst, að endalokin væru yfirvof-
andi.
Traeger var hjá Jonna stund-
arkorn, svo dró hann mig til
hliðar og sagði fölur og þung-
búinn: „Hann er að deyja.“
Jonni hafði fengið heilablæð-
ingu; æxlið hafði étið sundur
æð. Og þó hafði enginn lækn-
anna séð fyrir, að hann myndi
deyja á þenna hátt — þeir höfðu
spáð því, að það yrði á annau
veg.
Sjúkravagninn kom klukkau
sex og Jonni var fluttur í sjúkra-
hús í nágrenninu, því að vafa-
samt þótti, að hann þyldi lengri
flutning. Honum var gefið súr-
efni og öll hugsanleg ráð voru
reynd. Við Frances sátum ýmist
hjá honum eða gengum um gólf.
Það var heitt og dimmt þetta
kvöld. Jonni komst aldrei til
meðvitundar. Hann dó óttalaus,