Úrval - 01.10.1954, Síða 7

ÞINGVEIZLURÆÐA
5
uð öðruvísi út, en Vilhjálmur
keisari gerði ráð fyrir eða
óskaði sér að hann væri. Sjálf-
ur hefur hann sennilega tengt
hugmynd sína við vöggur og
blæjur, en á því sviði hefur
aldrei verið nein áköf sam-
keppni af karlmannanna hálfu.
Að því er eldhúsið snertir, virð-
ast konurnar hafa sýnt fagurt
dæmi um ósérplægni, en á því
sviði verður að telja, að þær hafi
verið að mestu einvaldar. Það
er smekkur karlmannanna, sem
ræður, bæði við matborð fjöl-
skyldunnar og á veitingastöðum.
Þar sem konur borða einar sam-
an og eru frjálsar að því að velja
réttina, eru þeir allt öðru vísi,
léttari og fjölbreyttari. Ég get
þó skotið hér inn þeirri athuga-
semd að negrakonur og konur
Sómalimanna eru lagnar við að
byrla mönnum sínum eitur í
réttunum, sem þær bera þeim,
og vegna þess er sérleg virðing
borin fyrir þeim.
En þrátt fyrir það, að sitt-
hvað mæli með þessari stefnu-
skrá, held ég, að hún hafi ekki
látið að sér kveða sem náttúru-
lögmál, — sem undirstaða eða
einkenni um æðri þróun tegund-
anna.
Ef ég á hér að láta í ljós
minn eigin skilning á því, hvað
gagnlegt sé við klofninguna í
tvö kyn, kem ég aftur að
minni gömlu trú á þýðingu víxl-
áhrifanna og samfæringar
minnar um hina miklu auðlegð
og ótakmörkuðu möguleika sem
rúmast í félagsskap og samleik
tveggja einda af ólíkri gerð.
Ég hef talað um þetta sama
að því er snertir herra og þjón,
aldinn og ungan. En engin víxl-
áhrif, — nema milli Guðs og
manns, — hafa haft svo ótví-
ræða þjiðingu sem víxláhrifin
milli karlmanns og konu. Gamli
enski prestnrinn Robertson
sagði: „Tveniit er það, sem sker
úr um gildi og örlög hvers
manns: Afstaðan til Guðs og af-
staðan til hins kynsins."
Sjálf tel ég, að inriblástur sé
æðsta. hamingja mannsins, og
innblásturinn krefst alltaf
tveggja frumefna. Ég held, að
gagnkvæmur innblástur milli
karls og konu hafi verið vold-
ugasta aflið í sögu ættar vorr-
ar, og hafi öllu öðru fremur
skapað það, sem auðkennir
tignarf ólk vort: Af reksverk,
skáldskap, list og smekk. Ég
hygg, að meðal annars hafi
mennirnir hafizt yfir dýrin í því,
að æxlun fer fram hjá þeim á
öllum tímum árs, — samfélag,
þar sem gagnkvæmt aðdráttar-
afl kynjanna er bundið við á-
kveðinn, skamman tíma, hlýtur
að verða einkennilega snubbótt.
Já, ég held, að því kröftugri sem
þessi gagnkvæmi innblástur er,
því auðugra og f jörmeira verði
samfélagið.
Ég vil ekki reyna að skera úr
um, — og ég held það sé yfirleitt
ekki hægt að ákveða, hversu
miJcill mismunur kynjanna veki
sterkastan innblástur.