Úrval - 01.10.1954, Síða 43

KONAN, KINSEY OG HEGNINGARLÖGIN
41
það glæpur að hafa mök utan
hjónabands. í 17 fylkjum er
fangelsisvist refsing við þessari
yfirsjón, önnur fylki láta sér
nægja sekt. Þó að „petting“
(kjass, kossar og faðmlög) sé
talið sérstök amerísk uppfinn-
ing, eru aðferðirnar við þessi at-
lot í flestum tilfellum brot á
lögum.
í Indiana, þar sem Kinsey á
heima, og í öðru miðvesturfylki,
er sjálfsfróun refsiverð. Há-
mark hnýsninnar verður það þó
að teljast, þegar fram kom fyr-
ir nokkru frumvarp um það að
telja sáðlát í svefni refsivert at-
hæfi!
Nú er það að vísu svo, að víða
þekkjast dæmi um undarleg, úr-
elt lög, sem aldrei hafa verið
framkvæmd. I Danmörku varð-
aði það dauðarefsingu allt fram
til 1866, að drýgja hór: karl-
maðurinn skyldi hálshöggvinn
og konunni drekkt í poka. Á
þeim öldum, sem lögin voru í
gildi, voru þau aldrei fram-
kvæmd. Svipað mætti hugsa sér
um amerísk lög, en svo er þó
ekki. Lögunum er beitt, meira
eða minna, eftir því hve vand-
lætingasamir og ötulir embættis-
mennirnir eru. Enn alvarlegra
er þó, að lögin hafa oft verið
notuð til f járkúgunar. I skýrslu
Kinseys segir frá 1300 persón-
um, sem refsað hefur verið fyrir
kynferðisglæpi, af 14000, sem
hann hafði til samanburðar.
Hann komst þannig að því, að
færri en 1% af „afbrotunum"
komu til kasta réttvísinnar. Þeg-
ar um framhjátökur var að ræða
var talan aðeins 6 af 100.000.
Það er augljóst, að lög sem
eru svo tilviljunarkennd í fram-
kvæmd, hlutu að vekja skelfingu
hjá hugsjónamanni eins og Kin-
sey. Enda gengur það eins og
rauður þráður gegnum síðustu
bók hans, að hann telur það ekki
aðeins hlutverk sitt að vera
hlutlægur athugandi, lieldur
einnig þjóðfélagslegur siðbóta-
maður. Hann álítur, að rannsókn
sín á hegðun fólksins verði eðli
sínu samkvæmt að leiða til rót-
tækrar breytingar á löggjöfinni,
þannig að guðfræðileg sjónar-
mið verði að víkja fyrir líffræði-
legum sjónarmiðum. Vafasamt
er þó að sú verði raunin. Hann
hefur kannski hætt sér út á hálli
ís en vér getum gert oss grein
fyrir hér heima. Það er svo
margí í sögu Kinseymálsins, sem
vér skiljum ekki. Fyrst korn
skýrslan um karlmennina. Hún
varð metsölubók án þess hún
hefði nokkuð verið auglýst áður.
Hér austanhafs þótti hún
strembin lesning, full af töflum
og línuritum. En við vissum, að
Ameríkumaðurinn er betur læs á
tölur, ef þær eru settar upp í
ferhyrning heldur en orð, og að
hann trúir á tölur eins og vér
trúðum einu sinni á ritað mál.
Auk þess fjölluðu tölurnar um
hann sjálfan!
Fimm árum síðar kom bókin
um kvenfólkið, og hún kom
vissulega ekki þegjandi eða
n