Úrval - 01.11.1954, Qupperneq 25

UM LÆKNINGAMÁTT DRAUMA
23
í vöku. En allt í einu brjótast
þessi öfl upp í vitundina og taka
völdin í vökulífi hennar. Það er
skýringin á því, að hún vakn-
ar einn morgun sem „ný mann-
eskja“.
Tjón á sálu tjáir sig oft þann-
ig, að hinn sjúki er haldinn einni
eða fleiri neikvæðum hugmynd-
um. Þessum hugmyndum er
sjaldan hægt að hrófla við með
skynsamlegum fortölum eða
rökræðum. En þrátt fyrir það
starfar dulvitundin að lækning-
unni. Draumar um uppbygging-
arstarf, kaup á nýjum húsgögn-
um eða munum eru tæki sálar-
lífsins til að tjá innri breytingu
sem vinnur að því að losa sálina
undan áhrifum skaðlegra hug-
mynda.
Maður, sem orðið hefur beisk-
ur í lund og ósáttur við sam-
félagið, ólst upp við slæm kjör
og er sífellt með hugann við
bölvun fátæktarinnar, sem hann
varð að þola í bernsku. Sjálfur
hefur hann komizt áfram í heim-
inum, en samt er ekki hægt að
fá hann til að horfa sáttfúsari
augum á örlög foreldra sinna.
Eftir mörg samtöl við tauga-
lækni dreymir hann, að hann er
staddur á bernskuheimili sínu.
En nú er það gerbreytt, allt
miklu ríkmannlegra, sennilega
fyrir aðgerðir efnaðs bróð-
ur. Hann gengur að síma og
hringir á bíl. Að hafa síma
eða taka leigubíl var munaður,
sem hið fátæka bemskuheimili
hafði aldrei látið sig dreyma um.
Draumar af þessu tagi eru vís-
bending um, að breyting og
græðing eigi sér stað í sálarlíf-
inu. Sönnun þess er sú, að þeg-
ar draumamaðurinn vaknar, er
honum létt í skapi, áhyggjurn-
ar horfnar og framtíðin bjart-
ari. Á nokkrum mánuðum hverf-
ur svo hin gamla beiskja af
sjálfu sér.
Ofbeldishneigð og bardaga-
löngun eru upprunalegustu við-
brögð okkar við hindrunum eða
höftum, sem á okkur eru lögð.
Viðbrögðin í draumalífinu eru
hin sömu. Það verður ljóst af
eftirfarandi draum, sem þrítug-
an mann dreymdi: ,,Ég hjólaði
um bæinn ásamt vinkonu minni
og myrti fólk, sem varð á vegi
mínum. Lögregluþjónar voru á
hverju strái, en ég lét það eng-
in áhrif hafa á mig. Einn þeirra
stöðvar mig, en ég svara aðeins
skætingi og skömmum."
Maðurinn hefur sagt frá því,
að sem ungur maður hafi hann
verið mjög feiminn við stúlkur.
Jafnvel eftir að hann var orðinn
tvítugur, þorði hann ekki að
láta sjá sig með stúlku. Allt sem
snerti kynlífið, vakti hjá honum
sára blygðun. Eftir að lækninga-
aðgerð var lokið, var hann um
langt skeið með stúlkunni, sem
var með honum í draumnum.
Honum dettur í hug, að hjól-
reiðatúrinn með stúlkunni muni
tákna samfarir og lögreglubión-
arnir verði siðgæðisins — tabu-
hugmyndina, sem hann beygði
sig fyrir áður. Um leið og hann