Úrval - 01.11.1954, Qupperneq 57

ÓBOÐNIR GESTIR 1 HEIMSÓKN
55
ir þessu frekar, en ákváðum
á stundinni að taka upp nýja
hætti: að fara í heimsókn til
einhvers í vinahópnum hvenær
sem við hefðum tíma og löng-
un til. I fyrstu óaði okkur ögn
við þeirri tilhugsun, að þetta
yrði tekið sem átroðningur og
að við yrðum ekki alltaf vel-
komin — og samtímis varð okk-
ur ljóst, að sú var meginástæð-
an til þess að hin forna dyggð
var nú að mestu fallin í
gleymsku. En við einsettum
okkur að láta þetta ekki aftra
okkur. Ef illa stæði á einhvers-
staðar, konan að þvo eða las-
leiki í börnum, myndum við ekki
hafa viðdvöl, en kveðja dyra
hjá þeim næsta.
Fyrsta brot okkar á ríkjandi
nmgengnisvenium var að taka
börnin með. Eins og var ólust
börnin okkar upp án þess að
kynnast vinum okkar og börn-
um þeirra og án þess að um-
gangast aðra en næstu ná-
granna. Tvennt ynnist á því að
taka börnin með: það yrði til
að víkka sjóndeildarhring barn-
anna sjálfra, og jafnframt yrði
návist þeirra kurteisleg vís-
bending til gestgjafa okkar um
að heimsóknin yrði ekki löng.
Næsta brot okkar á venjum
var að hringja ekki áður. Við
hefðum getað notað þá gamal-
kunnu afsökun að hringja og
segja, að við yrðum ,,í nágrenn-
inu og ætluðum að nota tæki-
færið og líta inn“, en við vild-
um ekki að neinn viðbúnaður
yrði hafður til að taka á móti
okkur.
Það fór eins og við bjugg-
umst við: sumir urðu vand-
ræðalegir í fyrstu þegar við
komum þannig óboðin. Ein vin-
kona okkar spurði í fátinu
hvaða mánaðardagur væri, ber-
sýnilega af ótta við það, að hún
hefði boðið okkur og væri nú
búin að gleyma því. Maðurinn
hennar spurði með fumkennd-
um hjartanleik hvað við vildum
fá að drekka. Þegar við sögð-
umst ekkert vilja, hefðum að-
eins litið inn okkur til ánægju,
urðu þau enn vandræðalegri,
héldu líklega að við værum
komin að leita ásjár, biðja um
lán eða eitthvað þessháttar.
Konan mín róaði þau. „Við
höfum saknað ykkar,“ sagði
hún, ,,og okkur langaði til
að vita hvernig ykkur liði.“
Brátt hafði sú notalega stað-
reynd orðið þeim ljóst, að okk-
ur var eftirsókn og ánægja að
samvistum við þau og að það
var eina ástæðan til komu okk-
ar.
Við höfum nú heimsótt á
þennan hátt meira en helming
vinafólks okkar. Og yfirleitt
hafa þessar heimsóknir verið
okkur til ánægju og gagns. Við
höfum endurnýjað gömul kynni,
sem óheppilegar umgengnis-
venjur höfðu næstum rofið, og
börnin okkar hafa auðgast af
reynslu og eignast fleiri kunn-
ingja meðal jafnaldra.
Bezt af öllu er þó, að vinir