Úrval - 01.11.1954, Síða 69

EIGA ÞAU AÐ NJÓTA HOLDLEGS FRELSIS ?
67
skuli þurfa svona ómerkilegt
atvik til þess að mér verði ljóst
hve þú ert mér mikilsvirði. Nú
fyrst veit ég hve óumræðilega
vænt mér þykir um þig, Gunn-
ar.“
Þetta kom eins og reiðarslag
yfir mig. En ég áttaði mig fljótt.
Þetta var prófraun og nú skyldi
ég sýna, að tal mitt um frelsi
í hjónabandinu væri meira en
orðin tóm. En ég varð skelkað-
ur þegar ég fann, að ég varð
að neyöa mig til að svara í
glaðlegum tón. ,,Elskan mín,“
sagði ég, „þetta hefðir þú ekki
þurft að játa fyrir mér. En úr
því að þú ert byrjuð, gæturðu
eins haldið áfram og sagt mér
hver flagarinn var.“
Eg hafði búizt við að Marg-
areta vildi ekki tala meira um
þetta. En hún hélt áfram eins og
hún væri að tala um hversdags-
legt smáatvik: „Það var Bertil.
Og það var á hóteli í Norrköp-
ing sem syndafallið varð.“ Hún
hló aftur. „Það atvikaðist þann-
ig, að um kvöldið þegar við vor-
um að borða kom einhver galsi
upp í okkur og þegar við skild-
um í anddyrinu, kyssti hann á
hönd mína og sagði: „Eg kem
og geri draugagang hjá þér í
nótt.“ „Eg er ekki hrædd —
ger þú bara draugagang,“ sagði
ég. Mig grunaði ekki að hann
meinti neitt með þessu. En þeg-
ar ég var nýháttuð og búin að
slökkva vissi ég ekki fyrr en
hann stóð við rúmstokkinn hjá
mér. Hann hafði læðst inn án
þess ég tæki eftir því. Svo skeði
það. Eg veit ekki hvað kom yf-
ir mig, en mér fannst ég vera
ósiðsöm og ég kunni þeirri til-
finningu vel þessa stundina. Auk
þess hafði Bertil haft. dálítið
holdlegt aðdráttarafl í mínum
augum. Ég segi hafði. Því að
hann hefur það ekki lengur, og
þetta kom ekki fyrir aftur. Við
minntumst ekki orði á þetta á
eftir.“
MARGARETA smeygði hand-
leggnum undir herðar mér
og hvíslaði mjúklátt: „Nú finnst
þér auðvitað, að ég hafa hagað
mér hræðilega illa.“
Það var áreynsla í rödd
minni þegar ég svaraði: „Alls
ekki! Eg er í sömu sök. En þú
hefðir nú getað tekið einhvern
annan en Bertil. Mér hefur
aldrei geðjast að honum.“
„Nei, en Gunnar — þú ert
afbrýðisamur! Viðurkenndu, að
þú sért pínulítið afbrýðisamur.“
„Hvaða vitleysa! Ég afbrýði-
samur? Ne-hei — og nú tölum
við ekki meira um þetta.“ Og
til þess að sanna mál mitt þrýsti
ég henni fast að mér . . .
En það var ekki eins og áð-
ur. Eitrið sem átti eftir að
kljúfa persónuleika minn, og
afskræma tilfinningalíf mitt var
þegar setzt að í mér og lét mig
ekki í friði upp frá því.
Eg háði örvæntingarfulla
innri baráttu þessa nótt. Og ég
beið ósigur. Það var farið að