Úrval - 01.11.1954, Qupperneq 101

FJÖRUTÍU DAGAR OG FJÖRUTlU NÆTUR
99
liðnir, var hann búinn að
gleyma því að það var draum-
ur. Undir morgun rann honum
í brjóst, og sjálfur Jahve tal-
aði til hans, og hann sá allt
greinilega fyrir hugskotssjónum
sínum.
„Sem, drengurinn minn, hvað
ætlar þú að gera í dag?“ sagði
hann, þegar þau voru að borða
morgunmatinn.
Sem var eftirlætið hans.
Hann var hraustur og iðjusam-
ur. Hann leysti af hendi öli verk,
sem kröfðust líkamskrafta, og
skynsemi hans var ekki slík,
að hún freistaði hans til ann-
arra afreka. Það var óhætt að
reiða sig á að hann gerði það
sem honum var sagt án mótþróa
eða undanbragða. Hann var
háðskur og viðsjáll. Hann efað-
ist um margt, sem aðrir trúðu
— eins og t. d. að faðirinn væri
vizkan holdi klædd — og skylt
væri að hlýða honum jafnvel
þótt maður væri á andstæðri
skoðun. Jafet var nýkvæntur
Meribal, og það leyndi sér ekki
að Meribal var nýgift Jafet.
Þau voru óaðskiljanleg. Sein-
asta misserið hafði hvorugt
þeirra sagt ég. Þau sögðu alltaf
viö.
Áður en Sem hafði áttað sig
nægilega til þess að geta svarað
föður sínum, hélt Nói áfram.
„Heyrðu mig, þú átt alls ekki
að gera það sem þú hefur ætlað
þér, þú átt að hjálpa mér að
smíða bát.“
,,Það er alveg rétt — þú lof-
aðir að segja okkur drauminn
sem þig dreymdi. Snerist hann
um bát í þetta skipti ? Þig hefur
víst aldrei dreymt svoleiðis
fyrr.“
,,Ég hef ekki haft neina á-
stæðu til þess. En nú eru ógur-
legustu náttúruhamfarir verald-
arsögunnar yfirvofandi —- ægi-
legt syndaflóð, sem flæðir yfir
allt þurrlendi jarðarinnar og
deyðir allt lifandi. Jahve hefur
af náð sinn varað mig við og
sagt mér hvað ég á að gera.“
Heimilisfólkið tók þessum
upplýsingum með mestu ró, því
að það bjóst ekki við að draum-
urinn þýddi annað en að rolla
hrapaði niður í brunninn eða
eitthvað þvíumlíkt kæmi fyrir.
En Ham langaði þó til að for-
vitnast um hvaðan allt þetta
vatn ætti að koma.
„Þaðan sem allt kemur, sonur
minn,“ sagði Nói hátíðlega.
„Frá himnum.“
„Þú heldur þá að hann fari að
rigna,“ sagði Ham.
„Það rignir í fjörutíu daga og
fjörutíu nætur þangað til flóðið
er orðið hærra en fjallið Ar-
arat.“
„Og eigum við að vera í bátn-
um?“
„Ekki aðeins við, heldur líka
eitt karldýr og eitt kvendýr af
öllum dýrategundum jarðarinn-
ar.“
Jafet og Meribal brostu hvort
til annars í laumi.
„Hversvegna?" spurði Ham.