Úrval - 01.11.1954, Síða 102

100
ÚRVAL,
„Mér skilst að Jahve sé orð-
inn þreyttur á vonzku heimsins
og hafi ákveðið að uppræta allt
líf á jörðinni nema okkur og
þetta — hm — dýraúrval, sem
ég minntist á. Við, eða ef til vill
væri réttar að segja ég, hef
fundið náð fyrir augum Drott-
ins.“
„Og hvað skeður svo — eigum
við að híma í bátnum um alla
eilífð ?“
„Þegar flóðið sjatnar byrjum
við upp á nýtt og sköpum nýja
kynslóð."
„Við átta og dýrin?“
„Já.“
„Mér finnst þetta vera að
fara aftan að hlutunum,“ sagði
Hanna. „Eða er það kannski
meiningin að ég eigi líka að
byrja upp á nýtt?“
Nói lét sem hann heyrði ekki
síðustu spurninguna. „Kona,
hvernig dirfist þú að halda að
þú sért gædd meiri vizku en
Drottinn ?“ sagði hann í ávítun-
artón.
„Nei, guð forði mér frá því.
Mér fannst þetta bara vera eins
og að byrja á öfugum enda.“
Jafet og Meribal höfðu verið
að flissa og pískra. En nú sagði
Meribal: „Segðu okkur eitt, Nói,
það er dálítið sem okkur langar
að vita. Ætlar þú líka að bjarga
sporðdrekahjónum ?“
„Já, barnið mitt. Jahve gerir
engar undantekningar.“
„En okkur finnst að minnsta
kosti að þú ættir að reyna að
gleyma þeim,“ sagði Jafet. „Er
ekki hart að bjarga tveim
sporðdrekum, þegar foreldrar
Meribalar eru dæmdir til að
drukkna? Gætir þú ekki sleppt
þeim? Segðu bara að þú hafir
ekki náð í þá eða þú hafir
vegna mistaka aðeins klófest
tvö karldýr eða eitthvað á þá
leið.“
„Hvaða munur er annars á
karl- og kvensporðdrekum ?“
spurði Ham. „Getur nokkur
skorið úr því?“
„Ég fræddi þig um leyndar-
dóma lífsins kvöldið fyrir brúð-
kaup þitt,“ sagði Nói kuldalega.
„Jæja, gerðir þú það?“ sagði
Ham og varð undrandi á svip-
inn. „Ég hélt . . . jæja, við
minntumst að minnsta kosti
ekki á sporðdreka.“ Ham leit á
konu sína og bætti við: „Þeir
voru ekki heldur á dagskrá þá.“
Ayesha leit reiðilega til hans.
Svo varð hún niðurlút.
„Svona spurningar eru ekk-
ert á móts við erfiðleikana
að smíða bátinn," sagði ætt-
faðirinn með áherzlu. „Það er
augljóst mál að báturinn verður
að vera stór, ef hann á að geta
rúmað svona mörg dýr. Sam-
kvæmt þeim fyrirmælum sem ég
hef fengið á hann að vera 300
álnir á lengd, 50 álnir á breidd
og 30 álnir á hæð.“
Sem geispaði. Hanna sagði:
„Guð sé oss næstur!“ Jafet
blístraði. Ham sagði kæruleysis-
lega: „Og þetta kallar þú stór-
an bát!“