Úrval - 01.11.1954, Qupperneq 103

FJÖRUTlU DAGAR OG FJÖRUTlU NÆTUR
101
Enda þótt ættfeðurnir hefðu
séð svo um, að kúgun konunnar
á heimilinu væri staðfest með
lögmáli af guðlegum uppruna,
er mikið vafamál hvort áhrif
kvenfólksins hafa verið minni
þá en nú, eftir að kvenfrelsið
er komið í algleyming. Að því
er Hönnu snerti þá ruglaði hún
oft saman Nóa og Jahve, og þar
sem hún leit á báða sem hálf-
gerð börn, taldi hún það skyldu
sína að hafa eftirlit með þeim.
„Iieyrðu, Nói, bíddu andartak
áður en þú ferð út að fella tré,“
sagði hún, þegar þau voru búin
að borða morgunmatinn.
„Hvað viltu mér?“
,,Það er út af bátnum . . .“
„Ég held að við ættum að
kalla hann örkina. Já, nú man
ég eftir því að Jahve kallaði
hann Örkina.“
„Trúir þú þessu í raun og
veru? Ég á við — þú veizt að
draumarnir þínir eru stundum
— — — eins og þegar þig
dreymdi að Ham yrði fyrir eld-
ingu.“
„Væna mín,“ sagði Nói með
hægð. „Þú manst að Ayesha
missti fóstur rétt á eftir. Ef
Ham hefði orðið fyrir eldingu,
mundi áfallið hafa haft ná-
kvæmlega sömu áhrif á hana.
Það var engin skekkja í spá-
dómnum. Ég skildi drauminn
bara ekki rétt.“
Hanna horfði á hann með
meðaumkun. Jafnvel fimm ára
barn hefði ekki trúað því að
Ayesha . . . Skildi hann ekki
hvernig sambúð Hams og
Ayeshu var háttað?“
„Þú trúir þá statt og stöðugt
á syndaflóðið ?“
„Ég hef aldrei verið jafn viss
um nokkurn hlut.“
„En það þarf mikinn undir-
búning ef við eigum að búa öll
í þessum bát — örk, á ég við.
Hvað lengi átti þetta nú aftur að
standa yfir?“
„Sjálft syndaflóðið varir í
fjörutíu sólarhringa. En svo á
vatnið auðvitað eftir að sjatna.
Ég veit ekki hvað langan tíma
það tekur. En það gæti liðið ár
áður en allt væri komið í samt
lag.“
„Ársbirgðir af mat fyrir átta
manneskjur og öll dýrin! Hefur
þú nokkra hugmynd um hvað
dýrin verða mörg og hvað þau
þurfa mikið fóður?“
„Ja, ég . . .“ sagði Nói hik-
andi. Svo glaðnaði yfir honum.
„Ég læt Ham reikna það út.
Það verður hver og einn að
leggja fram sinn skerf.“
„Sjá dýrin sér sjálf fyrir
fóðri ?“
„Tja — ja — nei. En þú mátt
ekki halda það, Hanna,“ flýtti
hann sér að bæta við, „að ég
geri lítið úr þessari miklu á-
byrgð, sem Drottinn leggur þér
á herðar.“
„Jæja, bara að þú viðurkennir
það . . . Annars krefst ég ekki.
Því að ef einhver af þessum
sjaldgæfu dýrum standa allt í
einu uppi matarlaus þegar tíu
mánuðir eru liðnir vil ég ekki að