Úrval - 01.11.1954, Qupperneq 110

108
ÚRVAL
„Já, ég er hrædd um það.
Eins og hún er indæl. En Tirza
— finnst þér ekki voðalegt
að vera innilokuð í örkinni inn-
anum aragrúa af dýrum, alveg
eins og síld í tunnu.“
„Úff!“ sagði Tirza og það fór
hrollur um hana. „En auðvitað
er þetta eintómur hugarburð-
ur.“
„Nei, þú mátt reiða þig á,
að við verðum að dúsa í örkinni.
Það er ómögulegt að fá Nóa of-
an af því. Við verðum að dúsa
þar meðan við bíðum eftir regn-
inu. Og svo verðum við að bíða
eftir að stytti upp. Og svo það
sem eftir er af árinu. Og svo —
æ, já, Tirza, þú veizt ekki hvað þú
átt gott að vera gift manni eins
og Shobal, sem ekki fær alls-
konar flugur í höfuðið . . .“
„Ég er að hugsa um Meribal
— það er synd að fara svona
með hana.“
„Það segir þú satt. En hún
hefur Jafet og þau eru svo
hamingjusöm. En við hin —
og öll dýrin — eins og lyktin er
af þeim! Nei, góða mín, ég skal
ekki vera að tefja þig og telja
raunir mínar. Það er alltaf svo
gaman að spjalla saman."
Hún stóð upp, kvaddi Tirzu
og gekk til dyranna. En þá var
allt í einu eins og hún myndi
eftir einhverju.
„En hvað ég get verið vit-
laus,“ sagði hún hlæjandi. „Ég
gleymdi aðalerindinu. Ég var
með skilaboð frá manninum
mínum. Já, ég skammast mín
næstum fyrir að flytja þau. Þú
heldur að ég sé að gera gys að
þér.“
„Láttu það koma, Hanna. Ég
þoli sitt af hverju.“
„Þú mátt ekki firtast." Hún
þagnaði og hélt svo áfram óða-
mála: „Það er svo kjánalegt,
en Nói sagði, að ef þið Shobal
kærðuð ykkur um að koma í
örkina til okkar—ú eitt ár, á ég
við. — en ég verð víst að biðja
ykkur að hafa mat með ykkur
— svoleiðis hluti hugsa karl-
menn aldrei út í eins og þú veizt.
Að öðru leyti eru þið auðvitað
hjartanlega velkomin." Hún dró
djúpt andarin og bætti við: „Og
nú er ég búin að segja það.“
„Þetta er afskaplega fallega
gert af ykkur, elskan mín,“
sagði Tirza. „Én þú veizt að
Shobal hefur gríðarmikið að
gera núna á næstunni, og sjálf
verð ég að vera eins mikið og
ég get úti undir beru lofti. Nei,
það er ekkert alvarlegt, ,en þú
skilur . . . “
„Ég skil þetta ofurvel, elsk-
an mín. Þið skuluð ekki hugsa
meira um þetta. Maðurinn minn
vildi endilega að ég talaði við
þig og þessvegna varð ég að
gera það. Vertu blessuð Tirza
mín! Ég bið kærlega að heilsa
honum Shobal.“
Og þegar þau sátu við kvöld-
verðarborðið sagði Hanna:
„Ég er hrædd um að þetta
sé þýðingarlaust, Meribal mín.
Foreldrar þínir vilja alls ekki
trúa á syndaflóðið, og það er