Úrval - 01.11.1954, Blaðsíða 114

112
■0RVAL
þig hundrað sinnum heitar en
hann hana, og vita jafnframt
að ég þori aldrei að gera neitt
nema þú hjálpir mér til þess.“
Hún hætti að hreyfa hár-
burstann. Þau þögðu bæði.
Síðan fór hún aftur að bursta
á sér hárið. Hún horfði í speg-
ilinn og sagði:
„Stattu þar sem ég get séð
þig.“
Hann færði sig á bak við
stólinn. Þau horfðu hvort á ann-
að í speglinum.
„Varstu vanur að standa
þarna þegar þér þótti svo gam-
an að sjá mig bursta á mér
hárið?“ spurði Ayesha.
„Já.“
„Þú hefur aldrei sagt mér, að
þér þætti gaman að því.“
„Ég hélt að þú vissir það.“
„Það hefðir þú ekki átt að
halda. Þú skalt ekki ímynda
þér að ég viti neitt nema þú
segir mér frá því.“
„Þá veiztu það núna.“
„Mér finnst að við ættum að
flytja bæði í örkina. Það er
öruggara. Ertu mikið á móti
því?“
„Ekki lengur.“
„Ef til vill . •. .“ hún hló, ,,ef
til vill geta þau Jafet og Meribal
gefið okkur vísbendingu um
hvernig tvær manneskjur fara
að því að vera hamingjusamar.“
„Þess þarf ekki. Ég hef gott
rninni."
„Það hef ég líka. Ef þú viss-
ir . . .“
„Ayesha!“
„Og þegar þetta er allt um
garð gengið. Þá lofa ég því að
fara burt með þig -— langt,
langt, burtu — svo að við get-
um verið ein útaf fyrir okkur
og skapað nýja ætt.“
„Þakka þér fyrir, elskan
mín.“
„Ertu ekki orðinn kjark-
betri ?“
„Jú,“ svaraði hann.
Hún sneri sér að honum og
sagði:
„Sýndu mér það þá.“
Um kvöldið fluttu þau öll í
örkina. Það sást ekki ský á
himni þegar þau voru búin að
líta eftir dýrunum, söfnuðust
þau saman í káetunni. Þá sagði
Nói:
„Við skulum nú biðja guð að
blessa þessa för vora. Megi hann
snúa ásjónu sinni til vor og
láta ljós sitt lýsa yfir oss, svo
að trú vor a hann verði oss hlíf
og skjöldur gegn öllum hætt-
um.“
Allir, ungir og gamlir, trú-
aðir og vantrúaðir, féllu á kné,
og allir urðu gagnteknir af vit-
undinni um smæð sína og fá-
vizku. Og meðan Nói var að
biðja, fannst þeim hjörtu sín
slá í takt við orð hans, fyrst
hægt, en sí,an hraðar, unz orð-
in drukknuðu í tilbreytingar-
lausri hrynjandi . . . En sva
varð þeim Ijóst, að það sem
þau heyrðu var aðeins regn-
hljóðið á þekjunni.
Ö. B. þýddi.