Úrval - 01.02.1955, Qupperneq 27

ÞÚSUND KRÓNA SEÐILLINN
25
í heiminum, sem höfðu ekkert
út á tilveruna að setja.
Einn dag, þegar þau voru að
vinna, sagði hann:
„Ég lofaði að forvitnast ekki
um hver þér væruð, en í gær
sá ég mynd af yður í blaðinu.
Ég veit nú að þér eruð ekki
fyrirsæta vegna peninganna
sem þér fáið fyrir það. Og yður
er auðvitað kunnugt um að mað-
urinn yðar er í nefndinni, sem
dæmir verk mitt.“
„Já, ég veit það,“ sagði hún
„En honum mundi sízt af öllu
detta í hug að ég hefði gert
þetta. Ef honum finnst myndin
á seðlinum eitthvað svipuð mér,
þá heldur hann áreiðanlega að
það sé af tilviljun. Hann hefur
raunar aldrei . . .“
Hún þagnaði snögglega og
roðnaði.
„Ég hef komið því svo fyrir,
að maðurinn yðar á að dæma
um verksmiðjureykháfa, viðar-
fleytingar og aðrar táknmyndir
fyrirmyndar þjóðfélags,“ sagði
hann þurrlega. „Annars getið
þér fullkomlega treyst þessum
sjö slæðum sem hylja yður.“
„Ég hefði víst ekki átt að fara
hingað án þess að tala við
Kristófer. Hugsið yður, að það
væri hann sem stæði hér í mín-
um sporum . . . og kvenmál-
ari . . .“
Þau hlógu bæði.
„Hann mundi ekki verða
færður í hvíta skikkju", sagði
Jakob Gehlin. „Ég held að það
sé óhætt að treysta manninum
yðar. Mér þykir leitt að hann
skuli ekki vita neitt um þetta.“
„Hann ber meiri virðingu
fyrir hlutunum en sálinni."
„Já, það er eins og hann sé
dálítið hræddur við að lifa. Því
er oft þannig varið með pen-
ingafólk. Það getur verið að
okkur hlotnist hamingja og
öryggi seinna í lífinu, þegar við
fáum barnsóskir okkar uppfyllt-
ar. En börn óska sér aldrei
peninga, og af því stafar senni-
lega þessi tómleikatilfinning.
Nú megið þér fara í fötin.“
Hann horfði á líkama hennar
í síðasta sinn með ástúðlegu
augnráði. Hún mundi aldrei
framar vera fyrirsæta hjá hon-
um.
Þegar hún var komin í fötin,
stóðu þau hlið við hlið við teikni-
borðið og virtu fyrir sér upp-
drættina í skæru lampaljósi.
Hann hafði stækkað eina teikn-
inguna og var stoltur yfir þess-
um fyrsta uppdrætti, þar sem
hugmyndin var farin að taka á
sig form. Svo strauk hann hárið
aftur og leit á hana.
„Ef mér skjátlast ekki, og
þér eruð sú eldsál sem ég held
að þér séuð, Margareta,“ sagði
hann, „hvers vegna hjálpið þér
þá ekki manninum yðar og
bendið honum á, að það erum
við sjálf sem getum gefið hlut-
unum þýðingu ?“
„Ég? Nei . . . ekki . . .“
Stundum hafði hvarflað að
henni, að Jakob Gehlin mundi