Úrval - 01.02.1955, Blaðsíða 42

40
tTR VAL
ur hún stöku sinnum að geta
sleppt af honum beizlinu. Hann
verður að fá að vera strákur
aftur um stund, finna að nýju
gamalt frelsi, stemmingu,
kannski tálsýn, sem hún gæti
aldrei skilið eða eignast hlut-
deild í: hann verður að fá að
brýna röddina eins og áður og
blaðra alls konar vitleysu, af
öðru tagi en þá vitleysu sem
eyru hennar eru sköpuð fyrir.
Þetta er ekki aðeins til gagns
fyrir hann, heldur einnig ómet-
anlegt fyrir hjónabandsham-
ingju hans.
Göfuglyndar, ástfangnar
eiginkonur, sem eru að byrja
að gera sér grein fyrir þessu,
en hafa þó ekki skilið til hlýt-
ar hve mikið hér er í húfi,
gefa stundum mönnum sínum
útivistarleyfi til ákveðins tíma
að nóttunni, og verður hann þá
að koma heim á tilsettum tíma
í sæmilegu ásigkomulagi, ef
hann vill ekki hljóta verra af.
Þetta er, oft að minnsta kosti,
fjarri því að vera hinn gullni
meðalvegur. Allt kvöldið verð-
ur fyrir veslings manninn í
skugga yfirvofandi ónáðar eða
hinnar fastbundnu örlagastund-
ar; honum er líkt innanbrjóst
og barni sem er í afmælisboði
og veit að það verður sótt klukk-
an 7 hvernig sem á stendur.
Annað hvort er maðurinn fyrir-
mynd um staðfestu og fer heim
á tilsettum tíma, sár og gramur
yfir því að fara þegar hæst
stendur og svo margt er ósagt.
og ógert, eða hann gengur á
bak orða sinna og verður kyrr,
vansæll djúpt í vitund sinni yf-
ir ístöðuleysi sínu. Ég hef
stundum setið við hlið slíks.
eiginmanns og við höfum þá í
sameiningu sökkt okkur niður
í leit að huggunarríkum sjónar-
miðum og allskyns hugleiðing-
ar um margskonar öfugstreymi
í mannlegri tilveru.
Það er áreiðanlega hyggileg-
ast fyrir þá eiginkonu sem elsk-
ar mann sinn að taka ekki af
honum loforð um að koma heim
á tilteknum tíma eða gera of
strangar kröfur um ásigkomu-
lag hans við heimkomuna.
Hyggin kona leyfir honum að
koma heim þegar hann hefur
fengið nóg og gefur honum þann-
igtækifæri til aðtemjasérsjálfs.
aga og stefnufestu; og þær læra.
jafnvel einnig að vakna með
jafnaðargeði og hlusta af þolin-
mæði á snjaila sögu sem hann
hafði heyrt um kvöldið, sögu
sem hún því miður fær þó aldrei
botn í, meður því að löngu áð-
ur en hinn hamingjusami eig-
inmaður hefur lokið inngangin-
um er hann sofnaður svefni
hinna réttlátu við hlið skilnings-
fullrar eiginkonu sinnar.