Úrval - 01.02.1955, Síða 56

54
ÚRVAL
leikinn var meginframlag mitt
til baráttunnar að hvetja félaga
mína. Ég kallaði í sífellu: ,,Við
getum sigrað þá, við getum sigr-
að þá!“ rétt eins og ég hefði
gert einhverja stórmerka upp-
götvun. Og svo fór, að við unn-
um, mest fyrir einbeittan bar-
áttuvilja, því að Stanfordmenn
voru vissulega miklu betri leik-
menn en við.
Á stúdents- og kennsluárum
mínum, við starf mitt í hernum
á stríðsárunum og seinna í utan-
ríkisráðuneytinu voru orð móð-
ur minnar mér leiðarstjarna.
Þau voru mér viti, þegar ég
starfaði í Palestínunefnd Sam-
einuðu þjóðanna og hina erfiðu
daga eftir atburðina 17. septem-
ber 1948.
Síðla þann dag ók sáttasemj-
ari S. Þ., Folke Bernadotte
greifi, í bíl eftir vegi skammt
frá Jerúsalem. Bíllinn varð að
nema staðar við hernaðarlegan
farartálma á veginum. Skammt
frá stóð jeppi með fimm mönn-
um í. Um leið og bíll Bernadotte
nam staðar, lyfti einn mannanna
vélbyssu og skaut inn í bíl greif-
ans. Bernadotte og Andre Serot,
franskur ofursti og eftirlismað-
ur S. Þ., létu lífið.
Öll ábyrgð á sáttastarfi S. Þ.
var nú skyndilega komin á herð-
ar mér. Ótti og örvænting greip
um sig. Sumir vildu að allir
eftirlitsmenn okkar, sem skiptu
hundruðum, yrðu kallaðir heim
og sáttanefndin færi burtu, því
að styrjöld gæti blossað upp að
nýju á hverri stundu og lífi eft-
irlitsmannanna yrði þá hætta
búin.
En hvatningarorð móður
minnar bjuggu enn yfir fyrri
mætti sínum. Eg bað alla um
að vera kyrra, hvern á sínum
stað, og halda áfram starfi sínu
eins og Bernadotte greifi hefði
kosið, en hann vissi ég manna
óttalausastan þeirra, sem ég hef
kynnzt.
Þar kom, að Arabar og Gyð-
ingar féllust á að taka upp
samninga um vopnahlé. Næst-
um á hverjum degi hafði annar
hvor samningsaðili í hótunum
að slíta samningum og hvað eft-
ir annað lá við að allt færi í bál
að nýju. En ég hélt dauðahaldi
í þá trú, að ef mér aðeins tæk-
ist að halda báðum aðilum við
samningaborðið, myndu þeir að
lokum komast að samkomulagi.
Eftir 81 dags þrotlausar samn-
ingaumræður náðust vopnahlés-
samningar, sem bundu enda á
stríðið.
Þótt hvatningarorð móður
minnar væru mér ómetanleg í
Palestínu, þá hafa þau þó aldrei
verið mér brýnni nauðsyn en
fyrir nokkrum árum, þegar son-
ur okkar, sjö ára gamall, fékk
mænuveikina. Mest var um
vert, að drengurinn fylltist ekki
vonleysi og ótta við að hann
yrði örkumla alla ævi, þó að
bæði handleggir og fætur væru
nú algerlega lamaðir.
Þó að sá lamandi ótti hefði
gripið mig, fann ég að ég gæti