Úrval - 01.02.1955, Síða 87

BLÍSTURSMÁLIÐ Á LA GOMERA
85
manns styðja söguna um tungu-
lausu útlagana og blístursmálið
þeirra.
Allar aðstæður á La Gomera
hafa, eins og áður segir, stuðl-
að að því að viðhalda blísturs-
málinu, en varla getur hjá því
farið, að þær breytist þar eins
og annarsstaðar fyrir utanað-
komandi áhrif, og hvað verður
þá um el lengueja silbado?
Gamli smalinn hefur sitt að
segja um það. Málfræðingar
ættu að rannsaka blístursmálið
til hlýtar, segir hann. Það verð-
ur að bjarga því frá gleym-
sku . . .
Ofan úr fjallaþorpinu sér
maður niður í dalinn. Eiginlega
er þetta ekki þorp, það eru bara
nokkur hvít hús, sem hafa tyllt
sér á bergsyllur, en þau eru
umvafin miklum og frjósömum
gróðri: vínviði, möndlutrjám,
ólífutrjám, sítrónutrjám, appel-
sínutrjám, já, og niðri í dalnum
vaxa jafnvel bananar. Mér
finnst ég sitja í miðri paradís,
fjarri skarkala heimsins, þar
sem allt er aðeins gott — frjó-
samur gróður og vingjarnlegt
fólk. Það er ekki út í blá-
inn, að Kanaríeyjarnar eru
stundum kallaðar Las Islas
Afortunadas — Hamingjueyj-
arnar.
Eg sé smalann minn ganga
þarna niðri með poka á baki
og staf í hendi. Ég heyri ein-
hvern blístra — ef til vill er
það hann. Mér finnst ég vera
horfinn langt aftur í tímann —
aftur í heim Gamla testamentis-
ins, til paradísar.
ToUskylt.
Ung og glæsileg tízkumær var að koma heim úr vetrarleyfi
i útlöndum. Þegar til tollskoðunar kom við landamærin, gekk
hún frjálsleg til tollþjcnsins og horfði á hann með sínu saklaus-
asta augnaráði.
„Eruð þér með nokkuð tollskylt?" spurði tollþjónninn.
„Nei, nei."
„Eruð þér viss um það?"
„Alveg viss."
„Ber að skilja það svo, að silfurrefsrófan, sem gægist niður
undan pilsinu sé óaðskiljanlegur hlutur ungfrúarinnar ?“
Rétt og rétt.
Viðskiptavinurinn hefur alltaf rétt fyrir sér, segir máltækið,
og sumir vilja bæta við: konan hefur alltaf rétt fyrir sér, og
skulum vér af eðlilegum ástæðum vera manna síðastir til að
mótmæla því, og þessvegna gerum vér enga athugasemd við orð
konunnar, sem var með manni sínum í samkvæmi þar sem
gestirnir fengu sjaldan tóm til að tæma glösin sín. Allt í einu
leit konan hvössum augum á mann sinn og sagði einbeitt:
„Svona, Alfreð, nú held ég þú ættir ekki að drekka meira, það
er orðinn óskýr svipurinn á andlitinu á þér og stundum sér
maður það tvöfalt . . .“