Úrval - 01.02.1955, Qupperneq 100

ÚRVAL
98
segir Hermann hughreystandi,
þegar ég segi honum frá þessu.
„Manni vex allt í augum meðan
þokan er. Við fáum nóg af nýju
kjöti með fjörefnum."
Mér líður illa við tilhugsunina
um að líf okkar byggist á veið-
unum, á því sem hver dagur
kann að færa okkur í búrið. Það
er furðulegt hve karlmennirnir
eru áhyggjulausir. Ég skil þá
ekki. Er það aðeins kæruleysi,
eða stafar áhyggjuleysi þeirra
af vizku, sem við hin höfum
glatað ?
Við stöndum öll þrjú fyrir
utan kofann þetta kvöld, þegar
selur rekur hausinn upp úr sjón-
um og starir forvitnislega á okk-
ur. Karl laumast inn í kofann til
þess að ná í byssuna. Selurinn
starir eins og dáleiddur á kof-
ann og okkur. „Kafaðu! segi ég
með sjálfri mér og vona að það
hafi einhver áhrif.
Skothvellur heyrist. Selurinn
stingur sér ekki. Hann flýtur
eins og svört blaðra í sjóskorp-
unni. „Hann lá,“ segir Karl, og
eftir stundarkorn er selurinn
kominn upp í f jöru.
I kvöld ber ég á borð steikt
selkjöt með kartöflumauki og
lauk. Karlmennirnir borða svo
mikið að mér ofbýður. Þeir eru
eins og kettir, sem hafa svelt
dögum saman, og láta svo mikið
1 sig, að þeim er erfitt um allar
hreyfingar.
„Svona eru allir veiðimenn",
segir maðurinn minn.
Við sofum vært eftir þessa
góðu máltíð og vöknum eins og
nýjar manneskjur morguninn
eftir. Við verðum að reyna
kraftana á einhverju. Karlmenn-
irnir fara að gera við kofann,
en ég tek rögg á mig og fer
ein út í þokuna til þess að
sækja vatn.
Von bráðar léttir þokunni af
hálendinu. Tindarnir eru hvítir
af snjó, og það er svo mikiil
hreinleiki yfir f jöllunum sem ber
kolsvört og fannhvít við dimm-
bláan heiðríkjublett á himn-
inum. Svo syrtir að aftur. Allt
í einu finnst mér ég vera létt
eins og fis. Mér gengur vel að
finna troðninginn yfir urðina
og eftir stutta stund er ég kom-
in að vatnsbólinu.
Ég held aftur heimleiðis hress
og kát. Eftir langa göngu heyri
ég brimhljóð við ströndina, en
ég kem hvergi auga á kofann.
Ég geng í norðurátt — ekkert
sést. Ég geng aftur til suðurs
— ekkert. Aðeins grýtt ströndin
með víkum sem allar eru eins.
Ég hef ekkert til að átta mig á.
Það er langt síðan að ég skildi
fötuna við mig, og nú slær út
um mig köldum svita af hræðslu.
Þá kem ég allt í einu auga á
kofann.
Karlmennirnir reka upp skelli-
hlátur þegar þeir sjá mig koma,
örvinglaða og vatnslausa. Loks
aumkast Karl yfir mig og fer
að leita að fötunni. Hann kem-