Úrval - 01.02.1955, Qupperneq 102

100
tjRVAL
refurinn kemur í fyrstu heim-
sóknina á haustin. Þessir refir
verða oft hændir að mönnum
og koma næstum daglega til að
snuðra hjá veiðimannakofunum.
Karlmennirnir segja, að þessi
refur geti orðið húsrefur, af því
að hann sé svo ungur.
Refurinn er ekki mjög stór,
en hann er með langt og loðið
skott. Karl kallar á hann á
norsku, kallar hann Mikkel —
Norðmenn kalla alla heim-
skautsrefi þessu nafni — og
kastar til hans ostbita. En jafn-
framt athugar hann feldinn með
veiðimannsaugum.
„Drepið hann ekki!“ segi ég
í bænarrómi. „Lofið þessu fal-
lega dýri að lifa.“
Áður en langt um líður er
Mikkel orðinn stöðugur gestur
hjá okkur. Þegar Karl er að
flá sel, stendur hann rétt hjá
og fylgist með hverju hnífs-
bragði. Hann eltir okkur eins og
tryggur hundur. Stundum fer
hann í feluleik við veiðimennina
og gaggar af ánægju, þegar hon-
um tekst að leika á þá.
í heilan mánuð hafa nætur
og dagar skipzt á með eðlileg-
um hætti. En nú þegar komið
er fram undir septemberlok, eru
dagamir ekkert annað en morg-
unskíma og kvöldrökkur. Sólin
líður eins og eldhnöttur yfir
fjöllin. Skuggarnir eru orðnir
langir, og þegar við erum að
gera eitthvað úti við, minna
þeir okkur á að nóttin mikla
er ekki langt undan.
Við erum önnum kafin; síð-
ustu geislar hverfandi sólarinn-
ar reka á eftir okkur. Rjúpan
er farin að flytja sig niður á
láglendið, og þegar veiðimenn-
irnir koma auga á hana, þjóta
þeir út með byssurnar. Við þurf-
um mikið fuglakjöt til vetrarins.
Það er líka mikið að starfa
við að útbúa veiðigildrurnar.
Karlmennirnir smíða mörg
hundruð mjóar stengur, sem
agnið er bundið á. Þegar refur-
inn glefsar agnið, fellur gildm-
lokið, sem er þyngt með grjóti,
og drepur hann.
Þrátt fyrir allar annirnar,
hafa karlmennirnir byggt út-
skot við kofann handa mér —-
lítið herbergi með tvöföldum
veggjum, klætt þykku, ljósrauðu
veggfóðri. Það er ekki nema
1,80 m á annan veginn og 1,20
á hinn, en það er vistlegt
og skemmtilegt. Lítill gluggi er
á suðurveggnum. Herbergið er
hitað upp með litlum ofni.
Nú, þegar veturinn er í nánd,
fer Mikkel að verða heimakær.
Hann sefur á hálmhrúgu hjá
kofanum. Snjóhvítur, sofandi
refurinn er í svo miklu samræmi
við kyrra og undursamlega
bjarta nóttina. Mikkel er eins
og brot af dularfullri ísöldinni,
sem leynist í mildri birtunni.
En á daginn er Mikkel orðinn
viðbrigðinn og hræðslugjarn.
Karlmennirnir segja að öll dýr
verði svona á veturna. Hann
læðist um eins og köttur og
leggur á flótta þegar kallað er