Úrval - 01.02.1955, Qupperneq 110

108
ÚRVAL
Við sáum hana síðast í fjalla-
skarði beint á móti okkur. Nú
sjáum við bjarma bak við fjöll-
in. Þarna er hún! Það blikar
skært ljós í skarðinu. Við höfum
séð sólina.
Máfur kemur fljúgandi inn
f jörðinn — fyrsti máfurinn, sem
kemur aftur. Þegar hann sér
okkur, hækkar hann flugið og
flýgur nokkra hringi yfir okkur.
Svo heldur hann för sinni á-
fram. Það er eins og hann sé
fyrsta lífveran sem tekur sér
bólfestu í þessum nýskapaða
töfraheimi.
*
Fögnuðurinn yfir ískomunni
og sólinni varð skammvinnur.
Karlmennirnir segja að ísinn sé
of mikill. Það er ekki hægt að
veiða birni og sel nema vakir
séu í ísnum, og það eru engar
vakir sjáanlegar á þessari miklu
ísbreiðu. Við verðum ekki vör
við nein dýr á firðinum. Karl-
mennirnir eru þögulir og alvar-
legir.
I lok febrúar leggur Karl af
stað inn í land til þess að vitja
um refagildrurnar. Hermann
ætlar að fylgja honum á leið.
Hann ber þungan bakpoka.
Ég gleymi aldrei fegurð þessa
morguns. Ég stend lengi fyrir
utan dyrnar og nýt útsýnisins.
Síðan fer ég inn í kofann. Mér
blöskrar óreiðan og óhreinindin.
Áður en ég veit af, er ég farin
að þvo herbergið hátt og lágt
úr heitu sápuvatni. Þegar Her-
mann kemur heim, er vatnið
frosið á gólfinu og veggjunum.
Kofinn er eins og glitrandi
kristalshöll að innan.
„Ertu vitlaus?“ hrópar Her-
mann.
„Það er betra að vera vitlaus
í hreinum kofa en heilbrigður í
svínastíu,“ hreyti ég út úr mér
og held áfram að þvo.
Eftir nokkra daga fer mað-
urinn minn til Biscay Hook, þar
sem Sveinn Ohlsen hefur vetur-
setu. Hann hefur von um að
veiða eitthvað þar, því að þar
er auður sjór. Áður en hann fer,
gefur hann mér síðasta bitann
af frostna refakjötinu og skipar
mér að borða það.
Ég hef verið ein í níu daga.
Hermann sagði mér ekki hve
lengi hann yrði í burtu. Það er
alltaf sama frostið og snjór
yfir öllu.
Ég er farin að verða hrædd
þegar ég horfi á auðnina um-
hverfis mig. Ég sit inni í kofan-
um og keppist við að sauma.
Ég er að reyna að gleyma öm-
urleikanum fyrir utan.
Ég er búin að vera ein í ellefu
daga. Ég er orðin smeik um
Hermann. Ég hef mokað snjó-
inn frá glugganum svo að ég
geti horft út á sjóinn. Það eru
hyllingar yfir ísnum. Það er
fyrirboði veðrabrigða.
Fjórtánda daginn. Ég er
hætt að horfa út um gluggann
— ég þoli ekki lengur að horfa
á helfrosna auðnina.
Á sextánda degi heyri ég
skothvell og dökkur depill á