Heimili og skóli - 01.08.1970, Qupperneq 38

okkur er nauðsyn á að vita svarið, á hvorn
veginn, sem það verður.
Að lokum viljum við benda á, að ef þetta
mál fær ekki nægilegar undirtektir, getum
við átt von á, að börn og unglingar í Eyja-
fjarðar- og Þingeyjarsýslum muni enn um
sinn verða án leiðbeininga á þessu sviði og
vafalaust getum við reiknað með því, að
sum þeirra beri þess merki alla ævi.“
Flest öll sveitarfélög hafa svarað, og öll
svörin, sem borizt hafa, verið jákvæð. Tvö
kvenfélög hafa einnig ákveðið að leggja
þessu máli lið og annað þeirra sent veru-
lega fjárhæð.
Fyrir þessar góðu undirtektir vill stjórn
Kennarafélags Eyjafjarðar hér með þakka.
Framlögin, sem væntanleg eru, hafa gert það
kleyft að auglýsa námsstyrk. Ekki er enn vit-
að, hversu hár hann verður, en að sjálfsögðu
er upphœðin mikið atriði, ekki sízt vegna
þess, að styrkþegi er bundinn starfi að námí
loknu. Þegar hefur verið tryggð skólavist
fyrir væntanlegan styrkþega í einum full-
komnasta kennaraháskóla á Norðurlöndum
og er gert ráð fyrir, að námið þar hefji t
haustið 1971.
Yið treystum því, að þau sveitarfélög og
kvenfélög, sem enn hafa ekki svarað bréf-
um okkar, svari jákvætt og sem allra fyrst.
Nokkur framlög til viðbótar, geta ráðíð
úrslitum um, hvort styrkþegi fæst.
Indriði Ulfsson.
Bréfin tvö
Eitt sinn hittust þrír skólabræður og
höfðu þá ekki sézt í meira en tuttugu ár. I
samræðum þeirra bar margt á góma, enda
voru þeir allir orðnir frægir menn, hver í
sinni stétt og stöðu. Einn var lögfræðingur,
annar prestur og þriðji læknir.
Lengi rifjuðu þeir upp gamlar minningar
og loks sagði lögfræðingurinn:
„Hverjum eigum við annars mest að
þakka velgengni okkar nú?“
Hinir hugsuðu sig unr þangað til læknir-
inn sagði: „Eg hygg, að ég eigi gömlu
kennslukonunni minni mest upp að unna.
Hún kenndi mér að þekkja dýr og jurtir og
opnaði augun mín fyrir fegurð náttúrunnar
og leyndardómum lífsins. Hún hjálpaði mér
að skilja fólkið í kringum mig, gleði þess
og sorgir. Þau áhrif, sem hún hafði á mig
í bernsku voru óafmáanleg.“
„Hún hefur sannarlega áorkað miklu,“
sagði lögfræðingurinn.
„Hefurðu nokkru sinni þakkað henni
þetta allt?“ spurði presturinn.
Læknirinn viðurkenndi með hryggð í
huga, að það hefði hann aldrei gert.
„En nú bæti ég úr því,“ sagði hann. „Eg
fer beina leið heim og skrifa henni.“ Og
það gerði hann.
Nokkrum dögum síðar fékk hann sjáifur
bréf. Gamla kennslukonan hans skrifaði
honum til að þakka honum bréfið.
„Þetta er eina þakklætið, sem ég hef hlot-
ið fyrir áratuga starf mitt,“ sagði hún. ,,Og
ekkert hefur yljað mér eins um hjartairæt-
urnar á lífsleiðinni. Eg er nú komin á ní-
ræðis aldur og í morgun, þegar póstmrinn
kom var kalt í veðri, jörð þakin hrínni og
loftið kólgugrátt. En þegar ég hafði Jesið
bréf þitt, var eins og enn væri vor og fuglar
syngju í trjánum fyrir utan.“
Lauslega endursagt.
HEIMILI OG SKÓLI
82