Læknaneminn - 01.02.1955, Page 6

LÆKNANEMINN
6'
Landsspítalans verði einhvern tíma
tekin í notkun. Verður þá ákjós-
anlegt tækifæri til að taka allt
námsfyrirkomulagið við lækna-
deildina til mjög rækilegrar end-
urskoðunar, frá fyrsta ári og til
hins síðasta. En jafnvel án við-
byggingar ætti að vera hægt að
bæta úr einhverju.
SAMSTARF VIÐ FÉLÖG
LÆKNA.
Væri hugsanlegt, að nánari
samvinna Félags læknanema
við Læknafélag Reykjavíkur og
Læknafélags íslands gæti kom-
ið til greina Enda þótt mjög
margir af okkar eldri bræðrum
hafi verið í Félagi læknanema á
sínum tíma, hefur lítið eða ekkert
samband verið af okkar hálfu við
félög þeirra. Hins vegar hefur fé-
lag okkar að sjálfsögðu notið vel-
vildar og stuðnings margra ein-
stakra lækna, og erum við þeim
þakklátir fyrir það.
Seinast á fyrra ári er skýrt í
J.A.M.A. frá starfsemi Lækna-
nemasambands Bandaríkjanna,
sem stofnað var fyrir nokkrum ár-
um fyrir tilstuðlan og með stuðn-
ingi Bandaríska læknafélagsins.
Eru í því sambandi læknanema-
félög flestra háskóla þar vestra.
Veitti læknafélagið þessum félags-
skap væntanlegra kollegaf járhags-
legan stuðning, veitti þeim afnot
að kostnaðarlausu af skrifstofum
sínum og styrkti útgáfu tímarits
þeirra. Hin einstöku háskólafélög
njóta á hinn bóginn svipaðs stuðn-
ings læknafélaganna á staðnum.
Þegar rætt er um samvinnu
þessa, ber fyrst og fremst að gæta
tvenns. 1 fyrsta lagi: Er hægt að
brúa bil það, sem jafnan hlýtur að
vera milli lækna og læknanema?
Á meginlandi Evrópu væri það
sennilega óhugsandi. Þar er stétta-
skiptingin í miklu fastari skorð-
um og afstaða lækna almennt til
læknanema sennilega sú sama og
ofursta til hermanns. Hins vegar
erum við á vesturhelmingi hnatt-
arins og viðskipti manna hér yfir-
leitt með allmiklu demokratiskari
blæ. Er því hiklaust hægt að svara
spurningunni játandi. I öðru lagi
má búast við því, að samvinna
milli félaga lækna og læknanema
mundi vera að miklu leyti á einn
veg, þ.e.a.s., að þeir fyrrnefndu
styddu þá síðarnefndu. Við mund-
um sennilega ekki geta veitt mikið
á móti, þar sem okkur skortir enn
þá reynslu, þekkingu, þroska og
fjárhagslega getu, sem læknar
hafa til að bera. Þegar við förum
fram á samvinnu, skírskotum við
því til hlýrra tilfinninga lækna í
garð háskóla, liðinna námsára og
gamals félags síns, og okkar sem
væntanlegra stéttarbræðra.
1 hverju gæti samvinnan verið
fólgin ? Fyrst og fremst auðvitað í
því, að áfram verði haldið á sömu
braut og er, að læknar flytji fyrir
okkur erindi og riti greinar í
LÆKNANEMANN. E. t. v. mætti
leyfa eldri stúdentum að sækja
fundi Læknafélags Reykjavíkur.
Stinga mætti einnig upp á því, að
læknar leyfðu stúdentum að fara
með sér í sjúkravitjanir og kenndu
þeim. Óformlegar samkomur lækna
og læknanema gætu einnig verið
lærdómsríkar. Ef læknar sæju sér
fært að styrkja blaðaútgáfu Félags
læknanema á svipaðan hátt og lög-
fræðingar styrkja útkomu Úlfljóts,
sem Orator gefur út, mundi það
einnig verða til að tengja yngri
og eldri fastari böndum.