Læknaneminn - 01.02.1955, Side 9

LÆKN ANEMINN
9
Viðtal við prófessor Jón Steffensen
Prófessor Jón Steffensen verð-
ur fimmtugur þann 15. febrúar
næstkomandi.
LÆKNANEMANUM þótti til-
hlýða, að hins mæta manns yrði
minnzt í tilefni þessara merku
tímamóta. En í stað þess að skrifa
eina hinna venjulegu afmælis-
greina, var sá kostur tekinn, að
fá viðtal við prófessorinn, nokkurs
konar afmælis-viðtal, og fer það
hér á eftir. —
Það er löngu kunnugt meðal
læknanema, að prófessor Jón Steff-
ensen hefurfengizt við ýmisskonar
rannsóknarstörf um árabil, enda
hafa læknanemar margir orðið
nokkrum höfuðhárum fátækari við
þá vitneskju og sumir hverjir
meira að segja þegið ,,góðgerðir“
við sama tækifæri, um hverra
,,gæði“ ríkir þó nokkuð ósamræmi.
Það var því með hálfum huga
(ég hafði aldrei fengið neinar ,,góð-
gerðir“), að ég bar upp þá bæn
við prófessorinn að veita LÆKNA-
NEMANUM viðtal. Kvaðst hann
fús til þess, og fylgdu engar kvaðir
en tvö, svo að hér virðist vera
um greinilega bót til batnaðar að
ræða.
Af þessum fáu orðum er auð-
sætt, að það eru næg verkefni fyr-
ir Félag læknanema í framtíðinni
og ég vona, að árangurinn af starfi
þess í þágu læknastúdenta megi
verða þeim til gagns og gleði og
það verði í framtíðinni sem hing-
að til öflugasta og starfsamasta
deildarfélag háskólans.
af hans hálfu, og var því tekið
til við spurningarnar:
„Hverjar eru helztu rannsókn-
ir yðar?“
„Það má segja, að eftir að ég
kom að Háskólanum, hafi flestar
rannsóknir mínar beinzt að mann-
fræði íslendinga. Orsökin er nær-
tæk. Starf mitt er að fræða um
byggingu og störf mannslíkamans
og, þar sem þeir, er fræðslunnar
njóta, eiga að starfa meðal fslend-
inga, liggur beint við að miða
kennsluna við íslenzkan líkama. Að
vísu má í öllum meginatriðum
styðjast við alþjóða reynslu, en
þegar komið er út í einstök atriði,
nægir hún oft og tíðum ekki; þá
verður að styðjast við heima-
fengna reynslu. Svo tekið sé ákveð-
ið dæmi, sem mér er nærtækt, þá
vil ég nefna hvítu blóðmyndina.
Allar kennslubækur gefa upp svip-
aðar tölur yfir fjölda hinna ein-
stöku frumutegunda í blóðinu, og
mætti því, að óathuguðu máli, álíta,
að þessar tölur ættu almennt við,
og þá einnig við íslendinga. En
eftir að ég fór að starfa hér, þá
varð mér Ijóst, að svo gat ekki
verið, og hóf þá rannsókn á, hver
væri hin raunverulegi meðalfjöldi
þessara blóðfruma hjá heilbrigð-
um íslendingum.
Að á,kveða slík meðaltöl er mark-
mið fyrir sig, og þau hafa hagnýt
gildi fyrir lækna, en þau eiga sér
einnig dýpri rætur.
Hver sá, sem einhverja forvitni
á til að bera, varpar fram spurn-
ingum sem þessum: Hvers vegna
er meðaltalið einmitt þetta á-
kveðna gildi; er það óumbreytan-