Læknaneminn - 01.02.1955, Side 46

LÆKNANEMINN
1,6
Úr endurminningum
VALÐIMARS EINARSSONAR
læknis i Friðrikshöfn.
Valdimar heitinn, læknir, fæddist 16.
júni 1879 í Garöi í Kelduhverfi, Norður-
Þingeyjarsýslu. Embæt'tisprófi í læknis-
fræði lauk hann frá Hafnarháskóla ár-
ið 1909. Hann starfaði alla æfi sem
læknir i Danmörku; lengst af i Prið-
rikshöfn á Jótlandi. Árið 1950 komu
út endurminningar hans hjá Bókaút-
gáfunni Norðri, og hefur forlagið góð-
fúslega leyft að birta það, sem hér fer
á eftir úr bók hans, en það eru nokkr-
ar endurminningar frá námsárum hans
í Höfn. Valdimar lézt árið 1951.
Að loknu undirbúningsprófi
hófst hið eiginlega læknisnám. Nú
var byrjað á höfuðgreinunum und-
ir fyrri hluta embættisprófs, anató-
míu . .. lyf jafræði og lífeðlisfræði.
Mestri breytingu á náminu olli spí-
talagangan, sem nú hófst. Ásamt
fimm félögum mínum vann ég frá
1. febrúar 1904 sem fríviljugur —
volontör — í tólf mánuði á skurð-
læknisdeildinni í Kommunespítal-
anum. Við urðum að kaupa okkur
meðalakver ... skæri . . . stetho-
scop og . . . önnur tæki, en fengum
líka strax doktorstitilinn, enda þótt
við vissum framan af ekkert um
læknissstörf.
Yfirlæknirinn á skurðiækna-
deildinni, prófessor Tscherning,
var frjálslyndur dánumaður, held-
úr þögull, gat þó stundum verið
kíminn. Alltaf man ég eftir stofu-
ganginum með honum fyrsta dag-
inn. Strax er við komum inn í
sjúkrastofurnar, lagði dauninn frá
skurðsárunum á móti okkur. Og
enn verri varð hann, er umbúð-
irnar voni teknar af sárunum . . .
Tscherning hafði ekki tekizt að út-
rýma hinni illræmdu sárabakteríu
(bacillus pyocyaneus) frá deild-
inni. Meðan við stóðum við eitt
rúmið, heyrði ég allt í einu hlunk
mikinn. Einn volontörinn lá endi-
langur á gólfinu í ómegin. . . .
Tscherning leit aftur fyrir sig og
brosti í kampinn. Ekki tók betra
við, þegar við komum niður í lík-
skurðarstofuna. Þar leið yfir þrjá
eða fjóra.
Þegar ég hafði verið þetta ár
á handlækningadeildinni, fór ég á
lyfjadeildina. Yfirlæknirinn var
gamall fauskur, Rosenthal að
nafni, Gyðingur að ætt. Hann var
stirður og lélegur kennari, enda
stóð lyfjafræðin þá á enn lægra
stigi en handlækningar. Lyfin
voru næsta gagnslítil. . . .
En það var heldur ekki talað
mikið um meðul á deildinni. Allt
snerist um að rannsaka sjúkling-
inn og reyna að komast að, hvað
að honum gengi. Er yfirlæknirinn
þóttist hafa fundið sjúkdómsins
rétta nafn, var allt gott. Sjúk-
dómurinn, en ekki sjúklingurinn
var aðalatriðið.
Þegar spítalaþjónustunni loksins
var lokið, eftir hér um bil tuttugu
mánuði gátu menn fyrst fyrir al-
vöru farið að gefa sig að bók-
náminu . . .
Allan fyrri hluta dags og langt