Læknaneminn - 01.09.1969, Síða 17

LÆKNANEMJNN
17
lags- og hugvísinda, en geðlæknis-
fræðin ásamt félagslækningum er
sú grein læknisfræðinnar, sem
tengir hinar ólíkustu vísinda-
greinar mest saman. Þessi hóp-
vinna verður að sjálfsögðu að
skipuleggjast m. 1.1. þarfa þjóðar-
innar vegna rannsókna, meðferða
og heilsugæzlu, þannig að einstök
sjálfstæð teymi, sem sjá um hluta
þjónustunnar í smærri einingum
heldur en núverandi geðsjúkrahús
eru, myndi stærri heildir, er verði
geðsjúkrahús framtíðarinnar í
beinum tengslum við almenn
sjúkrahús, öllum sjúklingum til
gagns og betra andlegs, líkamlegs
og félagslegs heilbrigðis.
#
„Tók hann þessu eins og maður?“
„Já, skellti allri skuldinni á konuna."
#
Hneykslaður sjómaður var að lýsa verbúðalífi: „Þeir stálu allir hver
frá öðrum, hver sem betur gat, en sem betur fór slapp ég nú alltaf skað-
laus“.
#
Hippokrates sagOi:
Sálin verður ávallt sjálfri sér lík, ósnert af aldrinum; hún breytist
hvorki við frjálsræði né kúg'un. Líkaminn aftur á móti er aldrei og í
engu einn og samur, því að allt sem hann nemur í sig, leysist upp í heild-
ina og blandast hvað innan um annað í líkamanum. Ef svo vill til við
getnaðinn, að frjó beggja foreldranna er karlkyns, þá þróast þau eftir
ákveðnum lögum og að lokum fæðist skínandi karlmannlegur andi í
máttugum, hetjulegum likama, ef ekkert verður til að spilla.
Ef aftur frjó mannsins er karlkyns, en frjó konunnar kvenkyns, og
karlfrjóið sterkara, þá verður nokkurs konar sambland hins styrka frá föð-
ur og veika frá móður; af því að ninn sterki karlhluti finnur engan sam-
kynja, þá tekur karlssálin, sem er stærri, kvensálina að sér og gerir hana
að hluta í sér. - - Hvort tveggja sameinað ræður nú þroskanum, en að
lokum verður karlhlutinn kvenhlutanum yfirsterkari og það ræður úr-
slitum. Slíkir menn verða eigi veruleg karlmenni, en af því arfurinn frá
föðurnum hefur orðið ofan á, eru þeir í öllu sínu sem karlar, og réttnefnd-
ir karlmenn. Ef nú aftur á móti karlfrjóið kemur frá móðurinni, en kven-
frjóið frá föður og karlfrjóið fær yfirtökin, þá verður afkvæmið viðrini.
Kveneðli að sínu leyti verður til á svipaðan hátt. Þegar frjó beggja
foreldra er kvenkyns, fær afkvæmið hina æðstu kvenlegu fegurð og
yndisþokka. Ef nú aftur frjó móðurinnar er kvenkyns, en frjó föður karl-
kyns, og kvenfrjóið fær yfirhönd, þá verður afkvæmið kona, hugum-
stærri en sú fyrrnefnda, en þó fögur og þokkasæl. Ef nú að lokum frjó
föður er kvenkyns, en móður karlkyns og sigri kvenkynið, þá verða kon-
ur þær sem fæðast fífldjarfar og karlseðlið kveneðlinu ríkara. Samruna
sálnanna er varla hægt að efast um.