Læknaneminn - 01.04.1991, Blaðsíða 62

svölunum þar sem við höfðum horft á amerísk
tónlistarmyndbönd í ísraelska sjónvarpinu og við
lögðumst til svefns gjörsamlega úrvinda eftir erfiðan
dag.
Við settumst að á Hótel Palace (!) með
loftkælingu, sturtu og spegli í mittishæð - enda eru
epyptar minni. Þegar hér var komið við sögu vorum
við hættir að búast við nokkru af
skiptinemasamtökum egypsku - “money problem”.
Við skoðuðum því næst spítalann -Ismailia
General Hospital- og urðum auðvitað fyrir töluverðu
áfalli. Hreinlæti varekkert. Matarleifar unt allaganga
og sigarettuóþrif. Öll herbergi voru full af fólki,
sjúklingum og fjölskyldum þeirra. Verst var ástandið
á barnadeildinni - kettir sáust á kreiki inná deildunum
þar (betra en rottugangur var okkur bent á!) og
saurlykt hér og þar.
Er á leið skoðuðina fundum við lil meiri velgju
sem náði þó hámarki þegar við gengum framhjá
eldhúsinu!
Næstu vikuna fórum við á lyflæknisdeild,
fæðingadeild og slysavarðstofuna. A lyflæknisdeild
skoðuðum við m.a. sjúkling með bilharsiasis
(schistosomiasis) sem orsakað er af snfkjudýri og er
landlægt þar syðra.
A fæðingadeildinni sáum við nokkra
keisaraskurði. Ekki var hreinlætinu fyrir að fara. Við
t'engum grisju fyrir vitin og stígvél sem voru einu sinni
hvít. Fólk var á förum út og inn af stofunni. ein
skurðhjúkkan var með tyggjó, önnur drakk te yfir
sjúklingnum og bauð skurðlækninum sopa (sá
afþakkaði!). Já - þeir eru minni en ónæmiskerfi eru
stærri. Þegar líða tók á aðgerðina þurftum við að
yfirgefa stofuna til að fá blóð í tærnar því egyptar eru
minni (eins og áður segir). Við vorum sendir inn aftur
á eigin Nike-hlaupurum - beint af götunni í Ismó (við
tímdum ekki að eyðileggja fína Birkenstock
vinnuskóna okkar í drullunni inni á spítalanum!).
Einnig sáum við nokkrar fæðingar og ekki veit
ég hvort nákvæmar lýsingar á þeim eins og þær komu
okkur fyrir sjónir séu prenthæfar! Allir læknarnir á
spítalanum voru eingöngu í hvunndagsfötum sínum
og var fæðingardeildin engin undantekning. Og þarna
stóðum við eins og geimverur í hvíta
spítalaklæðnaðinum sem við tókum með okkur að
heiman. I fæðingarstofunni stóð bekkur með stoðum
og virtist ekki hafa verið þrifinn síðan spítalinn var
byggður. Á gólfinu fyrir neðan stóð ruslafata með
samansöfnuðum fylgjum og naflastrengjum dagsins.
Ekki var aðstaða þar inni til handþvottar og hanskar
ekki notaðir frekar en önnur “munaðarvara” á
spítalanum. Þarna sáum við gerða episiotomíu alveg
ósterílt og bætti súperkandídatinn betur um þegar hún
eitt sinn þurfti að ná í einhverjar fylgjuleifar, rak
hendina inn og slóust þá gullarmböndin á
handleggnum á henni í skurðsárið á konunni. Eins og
má ímynda sér af þessum lýsingum var hreinlæti
töluvert ábótavant. Annað atriði sem stakk okkur
þarna var hve konurnar sem þarna voru að eiga börn,
og sumar í fyrsta sinn, voru lágt skrifaðar hjá
læknunum. Á stundum var eins og þeint kæmi þetta
ekkert við og væru þarna í óþökk annarra. Þó að við
skildum ekki arabísku mátti skilja það á látbragði
læknanna að þegar þær konunrnar æptu hvað mest,
áttu þær að gjöra svo vel og þegja. Það væri fólk að
vinna þarna! Eftir að fæðingin hafði átt sér stað sá
maður nokkur um að flytja konurnar aftur inn í sitt
rúm. Minntu aðfarir hans töluvert á flutninga nteð lík
sem við höfðum séð heima. Var konunum kippt yfir á
ambulans sem var málmplata, með öruggu og snöggu
handtaki. Það öruggu og snöggu að höfuðið skall í
ambulansinn svo það söng í.
I einum “grand tour” um spítalann var okkur
sýnd gjörgæsludeildin. Inni á henni voru mjög
fullkomin tæki og nýtískuleg en engir sjúklingar.
Bjarni í geimbúningnum fyrir utan spítalann. Takið eftir
strigaskónum!
60
LÆKNANEMINN 1 1991 44. árg.