Læknaneminn - 01.04.1991, Blaðsíða 64

liggur í blóði sínu á götunni og hafði verið ekið á hana.
I bílnum voru evrópsk hjón sem voru gjörsamlega
miður sín og vissu ekki sitt rjúkandi ráð. I kringum
slysstaðinn stóðu um þrjátíu Egyptar og horfðu
þögulir á. Stelpan var meðvitundarlaus, en andaði og
með hægan en að mér virtist veikan púls. Mín fyrsta
hugsun var að koma henni á spítala sem fyrst og
vonaði að í grenndinni fyndist slíkur og þá ekki af því
taginu sem við höfðum áður kynnst. Þar sem kynni
mín af “egypska hraðanum” voru orðin nokkur þessar
vikur sem höfðum dvalið í landinu, ráðlagði ég þeim
að flytja barnið á spítala sjálf því ekki víst að sjúkrabíl
væri að finna á þessu landsvæði og tæki hann sjálfsagt
eilífð að komast á staðinn fyndist hann einhvers
staðar. Þau samþykktu það og bað ég þau þá að finna
ábreiðu eða eitthvað til að flytja stelpuna inn í bílinn.
Hún fannst ekki strax og tóku þá nokkrir Egyptar
stelpuna upp en voru stöðvaðir af konunni sem ók
bílnum. Bað hún þá að bíða aðeins með þau fyndu
teppi og skildist mér á henni að hún vildi ekki fá blóð
í aftursætið því töluvert blæddi úr vitum stúlkunnar.
Lögðu þá mennirnir stúlkuna aftur í blóðpollinn. Að
lokum fannst teppi og var þá hægt að flytja stúlkuna
inn í bílinn. Hófst þá heilmikil rekistefna meðal
fólksins sem þarna var samankomið hvert ætti að fara.
Ég bað þau bara að drífa sig á næsta spítala sem fyrst
en var ekki virtur viðlits. Fannst mér ég þá ekki geta
gerl neitt meira, tók reiðskjóta minn og kvaddi
útifundinn og fæ líklega aldrei að vita hvernig
stelpunni reiddi af.
Ég las einhvers staðar að munur væri á
tímaskynjun vestrænna- og arabaþjóða. Var því líkl
við það að vestrænar þjóðir skynjuðu tímann sem fljót
sem stöðugt rynni fram hjá þeim en arabar hugsuðu
tímann sem stöðuvatn sem þeir geta hvílst í. Þetta kann
að skýra af hverju Egyptar kunna ekki að flýta sér og
gera allt í rólegheitunum. Það getur verið ágætt í
sumum tilvikum en hvort sem það er stöðuvatn eða
Skaftárfljót þá finnst mér að menn verði pínulítið að
ræsa utanborðsmótorinn þegarbráðatilfelli sem þetta
kemur upp!
Frá Hurgadafórum við loks til Cairo þarsem við
dvöldum í nokkra daga. Cairo var skítug (“Ekki land
contact-linsa”, eins og einhver myndi segjaj.Fór
tíminn þar mest í skoðunarferðir þar sem við kíktum á
pýramídana og spfinxinn í Giza og fleira. Einnig
skruppum við til Alexandríu sem er á norður strönd
Egyptalands þannig að segja má að höfum farið um
landið þvert og endilangt (“We've done Egypt”, eins
og Kaninn segir þegar hann fer til “the Old Country”,
Evrópu).
I lok mánaðarins flugum við síðan til
Kaupmannahafnar, dauðfegnir að komast í vestræna
menningu á ný. Hafði ferðin heppnast mjög vel, við
séð og upplifað margt nýtt. Það var gaman að fá
tækifæri til að kynnast þessu landi og þjóðinni sem þar
lifir. Egyptar eru gott fólk og þægilegir í umgengni ef
maður slakar á og leyfir sér að hvílast í stöðuvatni
þeirra sem stundum getur verið erfitt. Fólkið virtist
yfirleitt vera þokkalega ánægt með sitt hlutskipti og
hittum við iðulega fyrir brosmilt og heiðarlegt fólk
(fyrir utan flesta leigubílstjóra og sjálfskipaða
leiðsögumenn við fornminjar). En þrátt fyrir það
vorum við glaðir að komast heim þar sem lífið gengur
á þann hátt sem við þekkjum öll svo vel
62
LÆKNANEMINN 1 1991 44. árg.