Læknaneminn - 01.04.1991, Blaðsíða 63

Skýringin var sú að þann tíma sem við vorum þarna
var skurðdeildin lokuð og einnig var okkur tjáð það að
hátt daggjald væri á gjörgæslunni sem fólkið hefði
ekki efni á að borga. Má vera að skurðdeildin hafi
verið lokuð en á veru okkar á bráðamóttökunni sáum
við marga deyjandi sjúklinga sem áttu frekar heima á
gjörgæslu en deild sem hafði engu hjúkrunarfólki til
að dreifa nema fjölskyldu sjúklingsins.
Það var sannarlega reynsla fyrir verndaða
Islendinga að sjá þessa fátækt. Læknarnir voru að því
er virtist vel menntiren þeim var búin vonlaus aðstaða.
Hreinlæti er áður lýst og lyf voru af mjög skornum
skammti. Ekki notuð deyfilyf til að sauma sár á slysó
og brunasjúklingar með meira en 60% brunasár án
verkjalyfja en fengu róandi í staðinn. Ekki er laust við
að við lítum nú okkar aðstöðu öðrum augum og
þakklátari.
Eftir 10 daga á spítalanum töldum við okkur
hafa fengið nóg og létum okkur hverfa. Frá Ismailia
fórum við til Cairo og þaðan með lest suður til Luxor.
Dvöldum við þar í nokkra daga í afslöppun og
skoðunarferðunt. Skoðuðum við m.a.
konungagrafirnar í u.þ.b. 43 gráðu hita. Það var heitt.
Þaðan fórum við til Aswan þar sem stíflan mikla sem
kennd er við Aswan er staðsett. Hún var stór. Við
flugum frá Aswan til Abu Simbel sem er ekki fjarri
landamærum Súdan og Egyptalands. Þar eru staðsett
tvö hof sem Ramses nokkur II lét byggja fyrir sig og
spúsu sína. Að vísu standa þau ekki á sínum
upprunalega stað en voru flutt af samtímamönnum
okkar þegar Aswan stíflan varbyggð því annars hefðu
þau farið undir vatn. Hofin eru grafin inn í fjall og
óskiljanlegt hvernig hægt var að flytja þau úr stað. Var
það gert á þann hátt að fjallið var sagað í mörg hundruð
litla teninga og raðað síðan aftur santan á þeim stað
sem við heimsóttum. Vitandi þetta reyndum við að
finna minnstu missmíð á hofunum jafnt utan sem
innan en þrátt fyrir okkar röntgensjón leit fjallið út eins
og náttúran skapaði það. Talið er að tæplega 100 slík
hof hafi farið undir vatn þegar stíflan var byggð og
skortir fjármagn til að bjarga þeim.
Eftir að hafa fyrir misskilning flogið til Abu
Simbel á fyrsta farrrými (hinir 150 farþegarnir,
forríkir Japanar og Bandaríkjamenn létu sér nægja
annað farrými á hinni 20 mínútna löngu ferð) tókum
við áætlunarbíl til Hurgada sem er bær við strendur
Rauða hafsins. Það gerurn við aldrei aftur. í þá sex
tíma sem við sátum þar voru sýndar indverskar
ofbeldismyndir með arabísku tali og ekki nokkur leið
að festa svefn eða gera nokkuð annað en að horfa
vegna þess hve hátt hljóðið var stillt og hátalarar beint
yfir hverri sætaröð. Þegar við komum aftur út í sólina
vissum við ekki hvor okkar var Bjarni og hvor Steinar.
Aldrei aftur egypskir áætlunarbílar.
I Hurgada lágum við í sólinni, könnuðum
undirdjúpin með aðstoð súrefniskúta og létum okkur
líða vel. Reyndarímiðri vellíðaninni veiktist Bjarni af
mikilli iðrakveisu og lá með hita og óráði uppá
hótelherbergi í tvo daga. Röklum við veikindi hans til
rjómatertusneiðar er hann át klukkan þrjú að nóttu,
sem líklega hafði staðið á skenknum frá því
morgunmatur varfrantborinn daginn áður. Vorum við
þrátt fyrir það að koma af skemmtistað á fínasta hóteli
bæjarins þegar toxíntertan varetin. Meðan Bjarni láá
sjúkrabeði sínum leigði ég mér hjól og vildi kanna
aðra hluta þessa aldingarðs mitt íeyðimörkinni. Hjóla
ég í gegnum lítið þorp og kem þar frarn á mikinn
mannfjölda samankominn. Sé ég þá hvar lítil stelpa
LÆKNANEMINN 1 1991 44. árg.
61