Læknaneminn - 01.04.1998, Blaðsíða 74

Hjalti Már Björnsson
starf F.L. sé blómlegt á fjölmörgum sviðum fer stór
hluti af tekjum þess í að niðurgreiða skemmtanir.
Síðastur af öllum yrði ég til þess að kvarta undan of
mörgum vísindaferðum, skíðafetðum, samdrykkjum,
íþróttamótum og öðrum skemmtilegum uppákomum.
Eg á þó erfitt með að sjá réttlætingu þess að innheimt-
ur skuli tekjuskattur af þeim læknanemum sem vinna
fyrir sér með námi, til þess að hægt sé að greiða niður
drykkjusamkomur enn frekar. Hvað er að því að við,
sem höfum gaman af skemmtunum, borgum okkar
hlut sjálf? Mér þætti eðlilegt að ráðningargjöldin yrðu
lækkuð þannig að þau stæðu undir rekstri ráðningar-
kerfisins eingöngu. Tekjuskattur, þó dulinn sé, er frá-
leitt fyrirbæri hjá félagi námsmanna og sjálfsagt eins-
dæmi hér á landi.
All oft kemur fyrir í afleysingastörfum læknanema að
brotið sé á rétti þeirra. Nærtækasta dæmið er líklegast
að ekki er einhugur um hvaða taxta læknanemar í
heilsugæslu eigi að vinna eftir. Tveir taxtar voru notað-
ir í sumar fyrir nema og virtist góðmennska fram-
kvæmdastjóra heilsugæslustöðvanna ráða mestu um
það á hvorum taxtanum fólk lenti. Einnig hefur geng-
ið illa að fá greidda dagpeninga og akstursgreiðslur sem
læknar eiga rétt á samkvæmt samningum. Síðasta vetur
reyndust framkvæmdastjórar sjúkrahúsa greiða Iækna-
nemum samkvæmt gömlum kjarasamningi, sem ekki
var lengur í gildi.
Mér finnst nauðsynlegt að F.L. sé virkari í hagsmuna-
baráttu læknanema og sjá til þess að eðlilega sé greitt
fyrir vinnu. Skýra þyrfti betur fyrir nemum hver réttur
þeirra er og jafnframt að safna saman upplýsingum um
hvernig sjúkrahús og heilsugæslustöðvar greiða það sem
þeim ber, þannig að hægt sé að beina fremur vinnu til
þeirra staða sem bjóða betri kjör. A haustdögum 1997
stóð ráðningastjóri F.L fyrir skriflegri könnun á afleys-
ingarvinnu meðal læknanema og er það mjög gott fyrs-
ta skref í þessa átt.
Einnig mætti athuga tryggingarmál læknanema. Við sinnum
ábyigðarmiklu, og á köflum áhættusömu starfi, og ég held að
mjög æskilegt væri að fara oíán í hvort við ættum að haíá mis-
taka- eða slysatryggingar.
Þar með hef ég lýst skoðunum mínurn og hef litlu við að
bæta. Eg vona að þær verði í það minnsta tii að örva umræð-
una um þessi mikilvægu mál, og helst að komið verði á skyn-
samlegra kerfi á ráðningarmálum læltnanema í ífamtíðinni. En
feginn er ég að þurfa eklti lengur að vinna eftir þessu kerfi.
72
LÆKNANEMINN • 1. tbl. 1998,, 51. árg.