Úrval - 01.11.1962, Qupperneq 18

34
ÚRVAL
af njósnum erlendis, ráku þeir
upp rosahlátur. „Varpið af yður
sauðargæru kirkjunnar svo allir
megi sjá hvað þér eruð innan-
undir — úlfur heimsveldissinna,“
öskraði dómsforsetinn. Síðan gat
hann þess með hæðnishreim i
röddinni, að J. Edgar Hoover,
æðsti maður bandarísku ríkis-
lögreglunnar, væri einn af stjórn-
armönnum trúboðssambands
mótmælenda þar i landi, og það
gæfi því auga leið, að trúboð-
arnir væru njósnarar ríkislög-
reglunnar. Haynes gat ekki að sér
gert að brosa, þótt þreyttur væri,
og reyndi að koma dómsforset-
anum í betri skilning. „Haltu
kjafti, heimsveldiissinnanjósn-
ari!“ öskraði dómsforsetinn.
Þannig héldu dómararnir
áfram að ausa hann skömmum.
Þegar Kínverjar hækka rödd-
ina, verður hún hvell og' sker-
andi, og smámsaman varð þessi
sífelldi gjallandi séra Haynes
óbærileg kvöl — enda var það
einmitt tilgangurinn. Og í sér-
hvert skipti luku þe-ir yfirheyrsl-
unum á því að spyrja hann, beint
eða óbeint: „Hvenær genguð þér
í þjónustu bandarísku ríkislög-
reglunnar?“ Hayes svaraði því
til, að hann hefði aldrei verið i
hennar þjónustu. Og dómsfor-
setinn öskraði: „Það er lygi!“
Þegar Haynes hafði verið beitt-
ur slíkum þvingunum í nokkra
daga, lá við sjálft að hann væri
orðinn tilleiðanlegur að játa á
sig að hann væri njósnari á veg-
um bandarísku ríkislögreglunn-
ar. Honum var farið að standa
á sama um allt.
Þótt örmagna væri af þreytu,
reyndi hann samt að halda eins-
konar „dagbók“ í huganum, sem
hann skráði svo síðar. Hér er
)(,mdnnisgrein“ úr þeirri hugs-
anabók, þegar réttarhöldin yfir
honum höfðu staðið í fullan
mánuð.
„Ég er þreyttur — syfjaður.
Ég finn jafnve-1 ekki til svengdar
lengur. Maturinn, sem mér var
síðast borinn, var ekki upp í nös
á ketti. Þrjátiu daga yfirheyrslur
og skriflegar „skýrslur“ til dóm-
aranna . . . skammaður . . . sak-
aður um að fara með lygar . . .
reka njósnir í landinu, sem ég
ann hugástum . . . allir vinir mín-
ir álitnir í einum njósnahring
. . . gólfið er hart . . . ég afber
þetta ekki lengur . . .“
Haynes gerði sér ljóst að hann
var að því kominn að bugast. Að
svo gæti farið að hann játaði á
sig allt, sem honum var borið á
brýn og sviki vini sína í hendur
dómurunlum, elinungis til þess
að binda endi á pyndingarnar.
Það lá jafnvel við sjálft, að hann
færi að efast um sakleysi sitt.