Úrval - 01.11.1962, Side 27

MINN8TA KONAN
43
fólk, sem leitaði ákaft eftir frek-
ari fræðslu.
Þegar Diekson kom aftur til
Taipei, sagði hann: „Þetta er ein
furðulegasta hreyfing í trúboðs-
sögu samfíðarinnar, og samt hef
ég engan tíma til að sinna þessu
né á ég völ á nokkrum, sem ég
get treyst til þess að kynna sér
þarfir fólksins; ekki hef ég held-
ur neitt fé til þess að nota til
þess að uppfylla þessar þarfir, ef
ég öðlast vitneskju um þær“.
Lil svaraði lágt og rólega: „Þú
hefur mig, Jim. Við skulum
reyna þetta“.
Og þannig byrjaði hin kristi-
lega viðleitni Lillian Dickson, og
sú viðleitni er nú í dag að ger-
breyta lífi fjallabúanna. Það tók
margar vikur að ná til sumra
hinna dreifðu flokka hinna
kristnu frumbyggja. Stundum
ferðaðist hún ein, en stundum í
fylgd með innlendum presti og
kristinni konu. Hun vandist við
að skrönglast eftir fjallavegum,
sem regnið hafði í rauninni flutt
burt með sér. Einnig vandist hún
að vaða yfir straumharðar £r, sem
tóku henni allt í mitti. Hún vand-
ist því að sitja á háhesti á öxl-
um íjallabúanna, þegar hún botn-
aði ekki lengur, eða að skríða
ógn varlega yfir veikbyggðar
göngubrýr, er sveifluðust til hátt
uppi yfir æðislegri hringiðunni
niðri í gljúfrunum.
Það var ekki svo að skilja, að
allir foring'jar ættbálkanna væru
henni vinveittir. Þegar hún var
eitt sinn að ræða við kristna í-
búa í þorpi einu fram yfir mið-
nætti, frétti hún, að í næsta hér-
aði byggi ættarhöfðingi, sem væri
risi að vexti; gerði hann sér leik
að því að lúberja alla, sem tóku
kristna trú, og hóta þeim__því,
að þeir yrðu drepnir. Lil varð
ofsareið og þrammaði fimm mílna
veg í myrkrinu, fann kofa ættar-
höfðingjans, gekk að rúmi hans
og hristi hann óþyrmilega til, svo
að hann glaðvaknaði. „Þú hefur
verið að gera þér leik að því að
ofsækja kristna menn“, hrópaði
hún líkt og hefndarengill. „Ég
skal sannarlega koma þér í klípu,
ef eg heyri, að þú haldir slíku
athæfi áfram!“ Ættarhöfðinginn
hefði getað rotað hana með einu
höggi, en hann lofaði því auð-
mjúklega, að hann skyldi aldrei
skerða hár á höfði nokkurs krist-
ins manns framar. Og það gerði
hann heldur ekki. Þegar ég spurði
Lil Dickson að því, hvers konar
„klípu“ hún hefði haft í huga,
þá hló hún. „Það veit ég ekki.
Svo langt hafði ég ekki enn hugs-
að“.
En það er ekki svo að skilja,
að hún hafi alltaf sloppið við