Úrval - 01.11.1962, Qupperneq 115

BODISEA DROTTNING
131
,En húsbóndi . . . hóf þjónn-
inn máls, furðu lostinn, en þagn-
aði snögglega, er hann leit dökka
ygglibrún Katusar.
„Gerðu eins og þér er sagt og
gættu þess að segja engum neitt
um fyrirætlanir mínar, eða þú
verður hýddur að öðrum kosti“,
sagði skattlandsstjórinn hörkulega.
Jafnvel þræli hans var ljóst, að
hann hugðist gefa Lundúnaborg ör-
lögunum á vald, en renna sjálfur
Iíkt og geit, meðan tími væri til.
Þegar Svetóníus fékk fréttirnar,
hætti hann bardögunum á Angles-
ey og lagði af stað til Lundúna í
fararbroddi hestliða sinna. Fót-
gönguliðarnir fylgdu á eftir, þreytt-
ir og fótsárir, á hraðri þreytandi
göngu. Þegar njósnarar höfðu upp-
Iýst yfirhershöfðingjann um liðs-
afla Bódíseu, gerði hann sér ljóst,
að hann hafði enga möguleika á
að verja Lundúni fyrir slíkum her-
skörum.
„Með fjórtándu legíóninni einni
saman get ég ekki haldið borginni
fyrir þúsundum drottningar", sagði
hann. „Enda eru menn mínir upp-
gefnir. Ég þarf einnig á að halda
öllum öðrum rómverskum legíónum
í Bretlandi til að berja niður upp-
reisn þessa“.
„Herra, það mun taka þær lang-
an tíma að komast til okkar, og nú
þegar er Bódísea nærri bogarhlið-
um“, mæltu liðsforingjar nokkrir.
„Þið hafið á réttu að standa. Hið
eina, sem við getum gert, er að
hörfa undan til héraðanna í suð-
vestri, þar sem búa þjóðflokkar
okkur vinveittir. Þar bíðum við,
unz hinar legíónirnar hafa samein-
azt okkur". Þessi var ákvörðun
Svetóníusar.
„Það þýðir, að Lundúnaborg er
okkur glötuð, herra“, sagði hinn
æðsti af liðsforingjum hans.
„Við verðum að fórna Lundúnum
eða glata að öðrum kosti Bretlandi
sem rómversku skattlandi", mælti
Svetoníus. „Verði fjórtánda legíón-
in þurrkuð út, mætir Bódísea engri
mótspyrnu þaðan í frá. Ég verð að
styrkja lið mitt, unz það hefur öðl-
azt nægan afla til að heyja orr-
ustu“.
Það var erfitt fyrir Svetóníus að
taka þessa ákvörðun, sem engu
að síður var hin eina rétta undir
slíkum kringumstæðum.
„En hvað um Lundúnabúa þá,
er ekki eru hermenn? Hvað um
verzlunarmenn og aðra þá, er flutt
hafa fjölskyldur sínar hingað frá
Ítalíu og Gallíu í þeim tilgangi að
setjast hér að?“ spurðu hermenn-
irnir.
„í mínu nafni megið þig segja
að þeim sé heimilt, jafnt körlum,
konum og börnum, — öllum, sem
þess óska — að sameinast liði okk-
og fylgjast með okkur, unz við