Úrval - 01.11.1962, Qupperneq 140

156
hinna sérstæðu töfra næturinnar,
sem hóftraðk hestanna og bjöllu-
glamur ltúnna inni í hreysinu,
megnaði ekki að rjúfa.
Það var jólanótt, og það var
ekki hægt að hugsa sér unaðs-
tegri nótt eða heiðari himin.
Ég lá þarna í heystæðunni og
yfir mér hvelfdist alstirnd víð-
átta geimsins.
Ósjálfrátt varð mér i liuganum
reikað til Betlehem, hina fyrstu
jólanótt. Foreldrar Krists átjtu
líka langa og örðuga dagleið að
baki, og náttstaður þeirra var
ekki heldur neinum þægindum
búinn. Fénaðarhúsið, þar sem
Jesús fæddist, hefur að öllum
líkindum ekki verið ýkja frá-
brugðið hreysinu á bakkanum —
sömu skepnurnar, sem létu til sín
lieyra á sama liátt og fyrir tveim
aldatugum.
Sennilega var ég' eini maður-
inn, sem enn iá vakandi í þessu
litla og lága hreysi í giljaþreng'sl-
unum á hinni miklu viðáttu Kína.
Og áre-iðanlega var ég eini mað-
urinn á þessum slóðum, sem
hafði hugmynd um að nú væri
jólanótt, minningarhátið þess at-
burðar, sem valdið hefur meiri
byltingu í heiminum en nokkur
annar — þótt hann hafi því mið-
ur ekki valdið þar þeim breyt-
ingum, sem skyldi.
Á nýjársdag var ég staddur í
Hvveili, en þá um morguninn
ÚRVAL
tókzt mér að fá far með vöru-
bil til Sicliang. Þaðan tókst mér
að fá far með öðrum vörubíl til
Y’a—an, handan við Cheng'tu, en
þar eð mér þótti, þegar þangað
kom, að ég hefði fulla þörf fyrir
að hreyfa mig dálítið, og' þar
sem ég' kunni því mjög illa að
láta aðra bera mig á öxlum sér,
eins og almennt tiðkaðist á ferða-
lögum þar i landi, ákvað ég að
halda fótgangandi til Kanzting, ■
en réði þrjá burðarkarla til að j
halda á pjönkum mínum og far-
angri.
A göngunni til Kangting fór ég
fljótt framúr burðarkörlunum.
Ég hafði ekki bragðað mat frá
því er ég lagði af stað, og var
því orðinn ærið innantómur um
fjögurleytið, þegar ég eygði loks
þorp framundan. Mér til mikillar
ánægju fann ég þar veitingakrá;
þar inni hitti ég fyrir aldraða
konu og lítinn dreng og tók það
mig langan tíma að gera þeim
skiljanlegt að ég væri matar- i
þurfi. Þá hurfu þau bæði fram í
eldhúsið og eftir nokkra bið
færðu þau mér tpks skál af köld- j
um hrísgrjónum og te í bolla.
Ég var í þann veginn að ljúka
þessum lítilfjörlega málsverði
þegar fylgdarmenn mína bar að.
Þeir voru svo þreyttir orðnir, j
að þeir harðneituðu að halda
lengra þann daginn.
Mré leizt ekki sem bezt á stað-