Úrval - 01.11.1962, Qupperneq 153

A FARALDS FÆTI UM TIBET
169
sem teldist til Karmapasafnaðar-
ins; erindi mitt til Lhasa væri
]jvf eingöngu að heimsækja hina
helgu staði þar . . .
Þeir virtust hrifnir af hreirf-
skilni minni og trúaráhuga, og
sögðu, að ef ég hefði skilríki, sem
sýndu að ég liefði lilotið leyfi
viðkomandi yfirvalda til slíkrar
ferðar, væri þeim sönn ánægja
að veita mér fylgd og aðstoð
alla.
Til allrar ógæfu hafði ég ekki
orðið mér úti um nein skilríki —
ég hafði ekki einu sinni orðið
mér úti um leyfi viðkomandi
yfirvalda til að dveljast í Tihet.
Og riddararnir tveir, sem í raun-
inni voru framverðir þeirra her-
sveita, sem gæta veganna til
Lhasa, gátu ekki tekið á sig þá
ábyrgð, að leyfa mér að halda
tengra skilríkjalausum.
Við snerum því við, adir fjórir,
áleiðis til klaustursins, sem ég
hafði vonað að ég þyrfti aldrei
að líta augum framar. Næstu nótt
dvöldumst við í tjöldum hjarð-
mannanna, sem við höfðum forð-
ast þegar við héldum inn dalinn,
og komum í klaustrið daginn
eftir.
Fyrst gengum við á fund
„pömpo“-ans, eða sýslumanns-
ins, sem tók mér af iri'kiTli !iæ-
versku og ástúð og lét bera mér
Ijúffengt smjör-te, blöndu af
þurrkuðum höfrum og þurr-
mjólk, þurrkað kjöt, dökkan syk-
ur, súrmjólk og sætar pönnu-
kökur, sem mér voru hið mesta
hnossgæti.
Það var langt um liðið síðan
ég hafði setið að svo ríkulegum
veizlumat.
Eins og tíðkast á Austurlönd-
um, var rætt um alla heima og
geima —- allt nema það, sem máli
skipti. Að lokum fór samt svo,
að sýslumaður sá sér ekki annað
fært en leiða talið, með mestu
varfærni, að vanda mínum.
Ég þóttist þegar sjá fram á, að
það væri gersamlega þýðingar-
Iaust fyrir mig að reyna að halda
áfram för minni til Lhasa. Sýslu-
maðurinn hefði ekki getað verið
mér vinveittari, en hann gat ekki
með neinu móti gengið framhjá
þeim ströngu fyrirmælum, sem
honum voru sett hvað þetta
snerti.
Hann bauð mér að dveljast hjá
sér um hríð, á meðan við biðum
svars við beiðni hans um undan-
þágu mér til handa, sem hann
kvaðst fús að senda viðkomandi
yfirvöldum í Lhasa. En þar sem
mér var fyllilega Ijóst að þessi
uppástunga hans var borin fram
eingöngu í þvl skyrfi að draga úr
vonbrigðum minum, vissi ég að
hún mundi ekki neinu geta
breytt. Það mundi og taka nokkra
mánuði að biða svarsins — ef