Úrval - 01.12.1965, Side 8

6
ÚRVAL
í „myndastofunni“ sinni,' þá gat
hann ekki reimað skóna sína sjálfur
og þannig varð það mitt fyrsta
morgunverk, að' fara til afa og reima
skóna hans.
Hann taJaði jafnan eftir þetta um,
þennan lyfjaokrara, og þegar hár
hans var orðið óhæfilega mikið, þá
skyldi ég að hann myndi ekki eiga
fyrir klippingunni, og það myndi
stafa af þessari sjúkdómslegu hans
Hann virtist gleðjast mikið, þeg-
ar ég svo einn daginn kom askvað-
andi með skæri og vildi klippa hann
Það hvarflaði aldrei að mér, að
það gæti verið uggvekjandi fyrir
hann, að láta 12 ára telpu ráðast
þannig að höfði hans með skærum.
Nú átti hann ekki lengur smá-
aura til að launa mér með, eins og
meðan ég var minni, en nú vildi
hann aftur á móti gæða mér á ein-
hverju.
Á meðan fleskið snarkaði á pönn-
unni og hann beið eftir að skella
egginu á hana, hellti hann slurk
af korni á pönnuna og lét það brún-
ast áður en hann hellti úr egginu.
Það er ekki til betri matarlykt en
sú sem gaus upp hjá afa.
Annað árið mitt í menntaskóla,
fór ég til að hans að kveðja hann,
eins og ég var vön, ef ég fór eitt-
hvað í burtu. Venja hans var að
segja við brottför mína: — Það get-
ur verið, að ég verði ekki hér, þeg-
ar þú kemur aftur til baka.
Þetta var orðið að venju, og ég
tók mér það ekki nærri. En í þetta
skipti, sem hér um ræðir, brá hann
af þessari venju og breytti orða-
laginu. Hann sagði, þegar ég kvaddi
hann: — Ég verð ekki hér, þegar
þú kemur aftur. Raddbiærinn gaf
mér til kynna, að hér væri um spá-
sögn að ræða, sem ég skyldi taka
mark á. Hann hélt áfram: — Guð
hefur geíið okkur það, sem ekki
er allra, en það er hið nána sam-
band okkar. Hann blessar ekki
mörg af börnum sínum á þann hátt.
Ég sat stjörf og þögul. Hann hafði
aldrei haft fyrir venju að prédika,
heidur notaði sögur eða verknað tiJ
eftirbreytni við að kenna mér.
— Þú verður ekki alltaf ham-
ingjusöm, hélt hann áfram, því að
þú hefur ofsa villikýrinnar og þráa
múldýrsins og verður alltaf ómerkti
kálfurinn í hjörðinni. Það er ekkí
alltaf slæmt, að vera ómerktur, en
það getur orsakað einmanaleika.
Hann tók af sér gleraugun og
þurrkaði þau vandlega og ég sat
kyrr og g'at ekkert sagt, því að það
sat kökkur í hálsi mér. Afi hélt
áfram: — Þegar ég dey og það
verður hringt til þín og þú beðin
að koma, þú gerðu það ekki. Ég
verð aldrei langt frá þér, en það
gæti verið, að þú tryðir því ekki,
ef þú sæir mig látinn. Hvað sem
um það er, þá er það víst, að þeir
sem gráta hæst við jarðarfarir eru
oftast þeir sem minnst syrgja hinn
látna.
Hann glotti, að sinni eigin speki
og hélt enn áfram: — Við kveðjumst
ekki núna með orðum, heldur skaltu
ganga þegjandi út héðan og ég verð
hjá þér, ef þú skyldir einhvern tím-
ann þurfa á mér að halda.
Ég aðeins. shérti'kin.nar ,'hans með
fingurgómum mínum ög gekk síðan
þegjandi út eins og hann hafði sagt
mér, mér fannst ég vera þá stund-