Úrval - 01.12.1965, Blaðsíða 20

18
ÚRVAL
í nýafstöðnum yngingaraðgerðum á
strlingspundinu, sem kostuðu um
3 billjónir dollara. Einn svissnesk-
ur bankamaður viðhafði eftirfar-
andi orð um aðstoð Bandaríkjanna
við erlend ríki: „Bandaríkjamenn
geta í raun og veru ekki tapað miklu
á hinni erlendu aðstoð sinni. Féð
kemur til Sviss, en endar svo hring-
ferð sína í Wall Street.“ Það er
mjög athyglisvert að heyra verð-
bréfasala í New York (þá, sem
vilja leysa frá skjóðunni) skýra
frá því, hvar hin erlendu viðskipti
þeirra eru uppsprottin. Einn þeirra
hefur viðurkennt, að árið 1964 hafi
a..mk. þriðjungur viðskipta hans
verið uppsprottinn í Lugano í
Sviss.
Svisslendingar taka þannig fús-
lega við fjármagni frá hinum svo-
kölluðu vanþróunarríkjum, sem
virðast jafnvel enn fúsari til að
senda slíkt fjármagn burt en sviss-
nesku bankarnir að taka við því.
Álitið er, að fjárhagslegt jafnvægi
sé ríkjandi í Mexíkó, en þaðan
„flúðu“ samt 125 milljónir dollara
árið 1961. Árið 1963 flutti Vene-
zuela út tvo þriðju hluta af allri
erlendri gjaldeyriseign sinni. Annað
athyglisvert atriði í sambandi við
þessa blóðtöku er sú staðreynd,
að það eru peningar einræðisherr-
anna, sem fá sinn bróðurpart af
auglýsingunum, þótt mestur hluti
þessa flóttafjármagns sé sendur úr
landi af öðrum borgurum landanna.
Peningar þjóðhöfðingjanna eru að-
eins lítill hluti heildarfjármagnsins.
Sérhver kaupsýslumaður, já, sér-
hver kaupmaður í slíkum löndum
sem Venezuela og Brasilíu, þar sem
ríkir stöðug stjórnarfarsleg ringul-
reið og verðbólga, sendir úr landi
allt það fé, sem hann getur við sig
losað með góðu móti. Eitt sinn var
það svo, að hinn almenni borgari
áleit, að það skipti engu máli, hver
byggi í forsetahöllinni. En hann
hefur skipt um skoðun, eftir að
Castro og þeir, sem eftir honum
herma, komu fram á sjónarsviðið.
En hinar fátæku þjóðir eiga sér
enga fjármagnsuppsprettu í Sviss.
Svissnesku bankarnir jusu um 120
milljónum dollara í Kongóævintýr-
ið í samvinnu við belgiska borgara.
Áður fyrr gengdu svissnesku bank-
arnir mjög þýðingarmiklu hlut-
verki, hvað snerti fjármagn í iðn-
aði í Afríku og Suður-Ameríku.
En nú eru Svisslendingar að draga
stórlega úr þeim fjármagnsstraumi.
Þeir eru að loka hurðinni, eða það
er öllu fremur verið að skella hurð-
inni á nefið á þeim, að því er þeim
sjálfum finnst. Svissneskt fé streym-
ir nú í sívaxandi mæli til Vestur-
landa. Hinir auðugu verða auðugri
og hinir fátæku fátækari. Þetta
virðist vera þjóðfélagslega vafa-
samt, og svissneskir bankastjórar,
sem verða fyrir slíkri gagnrýni,
lýsa því umbúðalaust yfir, að hér
í heimi sé mönnunum ekkert gef-
ið, og fólk eigi það eitt skilið, sem
það vinnur sér til. Þeir benda á þá
staðreynd, að Sviss sé örlítið land
án nokkurra málmauðæfa og að
það hafi náð að skipa þann sess,
sem það óneitanlega skipar nú, með
mikilli vinnu og heiðarlegri.
Sú staðreynd, að fjármagnið hef-
ur nú tekið að streyma aftur til
Frakklands undanfarið, en heldur