Úrval - 01.12.1965, Qupperneq 57

ÓGLEYMANLEGUR MAÐUR
55
hann upp í gin selsins, en Jón tók
„kobba“ hryggspennu báðum hönd-
um.
Hafði selurinn rotazt við skotið, en
raknað við. Skerið var flugsleipt
og ultu báðir út af því í sjóinn.
„Þegar okkur skaut upp,“ sagði
Jón, þá er um þennan atburð var
rætt, „sló ég hann í hausinn, og
þá sló ég fast.“ bætti hann við. Hafa
það engar ýkjur verið, því selinn
dauðrotaði Ósmann með hnefanum.
Þótt Jón væri hverjum manni
vinsælli, kom eitt sinn fyrir, að ná-
granna hans og honum sinnaðist
nokkuð, og hélzt það um tíma. Með-
an svo stóð, sá hann einn dag hvar
maður kom ríðandi vestan sandinn,
og bjóst Jón að sækja hann á ferju
sinni. Þá er gestur kom nær, þekkti
ferjumaður, að þar fór sá, er móðg-
ast hafði við Jón. Var sýnilegt að
hann var allmikið drukkinn. Þeg-
ar ferðamaður þessi kom að ósnum,
keyrði hann hestinn hiklaust út í
og á hroka sund. Þá er hestur og
maður komu úr fyrsta kafinu, greip
klárinn sundið austur um ósinn.
Kvika var nokkur og reyndist sund-
ið allerfitt reiðskjótanum, þótt
stólpagripur væri. Þó var það verst
og hættulegast, að hinn ölvaði mað-
ur tók að kippa í taumana, en við
það seig hesturinn í kaf hvað eftir
annað.
Þá er maður og hestur steyptust
í ósinn, snaraðist Jón eldhratt upp
úr ferjunni, hljóp að pramma,.sem
á sandinum lá, hratt fram og sett-
ist undir árar. Þótti heldur knálega
tekinn róðurinn þangað, sem hestur
og maður svámu í hálfu kafi. Um
leið og pramminn renndi að þeim,
þreif Jón eldsnöggu taki í hinn
sökkvandi mann og svipti honum
leifturhratt inn í bátinn. Lá hann
þar sem dauður væri. Því næst gat
Jón gripið í beislistaumana og
smeygt upp á annann tollann. Reri
síðan til lands með klárinn í togi.
Þessa sögu sagði mér frændi minn,
Eiríkur Magnússon, er varð sjónar-
vottur að atburðinum, er varð hon-
um ógleymanlegur.
Jón Ósmann var hagorður nokk-
uð, sem fyrr er sagt. Þessa vísu kvað
hann eitt sinn um sjálfan sig og
ferjuna austur um ósinn.
Breiðum sandi Borgar frá
bráðum landi fer að ná.
Furðustrandir finnna má
fyrir handan ósinn blá.
Ofan við dyrnar á byrginu hafði
hann sett sjórekna fjöl úr skipi,
ef ég man rétt. Á henni stóð náfn
skipsins og var það Emanúel.
Sjálfsagt hefir Jón fundið til þess,
að
„Esa svo gótt
sem gótt kveða
öl alda sonum.“
Aðra stöku yrkir hann um sjálf-
an sig og starf sitt við sveifarás
ferjunnar:
Fjallgrimm vissa á Furðu-
ströndum,
fær sér skudda og snýr.
Ósmann leikur lúnum höndum,
lán og gæfa rýr.
Skudda nefndi hann brennivín,
sumir segja eftir kút, sem var í
byrginu og sjaldnast með öllu tóm-
ur.
Það var um alllangt skeið venja
að hafa útræði við Drangey. Var
þaðan stutt á fiskimið. Hófst sú