Úrval - 01.12.1965, Qupperneq 58

56
ÚRVAL
vertíð á því, að sjómenn reistu sér
grjótbyrgi í fjörunni á einum stað
undir björgum.
Eitt skipti reru þeir saman m.a.
Jón og Jóhann bóndi í Stóru-Gröf
á Langholti. Jóhann var risi að vexti
og talinn afarmenni til burða og
fann nokkuð til sín. Gengu þeir að
byrgishleðslunni ásamt öðrum og
skyldu bera að grjót á handbörum.
Þóttu þeir ærið stórtækir. Jóhann
var kappsmaður mikill og vildi
gjarnan að það sæist, að ekki skyldi
sinn hlutur eftir liggja.
Ósmann dró heldur úr, að
þungt væri borið og vildi að þeir
gættu þar hófs jafnan. Þótti Jóhanni
sem til sín væri talað eins og smá-
drengs og þykktist við. Ruddi hann
heljarbjargi á börurnar, og blöskr-
aði flestum, er á horfðu. Ósmann
var hinn hægasti og réð heldur frá
að færast það í fang, sem fyrir lá
að bera bjargið. Varð Jóhann reið-
ur og rykkti upp börukj álkunum
sín megin. Tók nú hvor undir sinn
enda. Um leið og þeir rétta sig upp
með börurnar, kallar Jón:
„Halló Jesús guðssonur! Þetta er
allt of þungt fyrir þig, Jóhann
minn.“
„Helvíti þykir mér það hart,“
svaraði hann á móti. Er þeir höfðu
stigið fáein skref, mælti Jón á ný:
„Láttu börurnar niður, svo við meið-
um okkur ekki, Jóhann minn.“ Ekki
sinnti Jóhann því. Rölti þá Jón af
stað og á undan þangað, sem byrgið
átti að standa og nam ekki staðar
á leiðinni. En er þar kom og Jón
vildi hella af börunum, sást Jóhann
ekki og ekki heldur bjargið. Varð
þá Jóni að orði, er hann sá aftari
kjálkana dragast við jörðu:
„Jesús guðssonur! Jóhann er far-
inn og steinninn líka.“
Einn meðal margra kunningja
Jóns Ósmanns var séra Hallgrímur
Thorlacius í Glaumbæ. Hann var
stór myndar maður og talinn þrek-
menni mikið. Mun honum sem fleir-
um hafa þótt skuddi nothæfur
drykkur. Og þá var gott að heim-
sækja bóndann að Furðuströndum
— og glettast við hann.
Svo var það eitt sinn, er þeir
voru þar staddir, að Hallgrímur
segir: „Heyrðu Jón! Það er leið-
inlegt að jafn sterkur maður og
þú ert, skulir ekki kunna neinar
íþróttir. Á ég ekki að kenna þér
íslenzka glímu?“ Jón tók því vel;
glímdu þeir um stund í sandinum
og féll Ósmann auðveldlega fyrir
presti. Þá er Jóni þótti hæfa að
ljúka æíingunni, mælti hann með
hægð: „Ég held að þetta bragð sé
ekki alveg rétt.“ Um leið lagði hann
það á klerkinn, og lá prestur á
augabragði.
Hann stóð upp í skyndi; snaraðist
að hesti sínum, er þar var rétt hjá,
vatt sér á bak og kallaði um leið
til Ósmanns: Ertu að gera narr að
mér, helv. þitt?“ Jón ansaði því
engu, en sagði mæðulega eins og
við sjálfan sig: „Jesús góður, guðs-
sonur, að ég skyldi gera þetta.“
Annað skipti var það, er Jón Ós-
mann átti hvíldarstund og hallaði
sér út af á rúmbálki sínum. Heyrir
hann þá, að riðið er heim að byrg-
inu og síðan brölt upp á þekjuna.
Því næst verður hann þess var, að
tekið er að bora einhverju niður
í gegnum rjáfrið. Jón þykist kenna,