Úrval - 01.12.1965, Qupperneq 61

ÓGLEYMANLEGUR MAÐUR
59
ferðamannaáfanga í öllum Skaga-
firði.
O já! Margra manna g'röf. Hve
margir hlutu þar hinstu hvilu, veil
ég ekki. Næsti nágranni okkar á
Fremri kotum — bóndinn í Borgar-
gerði — reið eitt haustkvöld út í ós-
inn og drukknaði. Fáum árum seinna
var frændi minn og mágur á leið
niður Borgarsand. Ósinn varð hans
banabeður það kvöld.
Og þar sem Jón Magnússon Ós-
mann hafði svo lengi og giftusam-
lega starfað að því að flytja aðra
um hið skolþunga fljót og borgið
mörgum frá slysum og bana, þar
lauk hann sjálfur ævi sinni vornótt
eina 1914.
Við vesturósinn háði hann mikla
baráttu, oft við trylltar höfuðskepn-
ur vatns og vinda, við léleg laun,
en mikinn orðstír, dáður fyrir
hreysti og karlmennsku, en ekki
síður virtur og metinn vegna mann-
kosta sinna og hjartalags.
í niðurlagi eftirmælavísna, er
Rögnvaldur bóndi og skáld í Réttar-
holti orti eftir Jón, kemst hann svo
að orði:
Að öllu því, sem að hér flytzt,
engin merki bar hann,
því að bæði innst og yzt
íslendingur var hann.
Honum var stundum líkt við hinn
ímyndaða forngríska ferjumann
Charon, sem ferjaði sálir framlið-
inna yfir fljótið Styx, er lá á landa-
mærum heimanna.
„Sem Charon fyrr við fljótið Styx
hann ferjar dag og nætur.“
kvað einn kunningi hans um hann.
En öllu lengra náði sú samlíking
ekki. Bóndinn á Furðuströndum
ferjaði ekki sálir framliðinna um
sinn ós né kallaði fast eftir ferju-
gjaldinu, eins og hin gríska sagna-
persóna var látin gera.
Hann var flestum mönnum gjaí-
mildari og örari á greiða.
Nokkru eftir dauða Jóns kom ég
að ósnum. Þá var komið hraðspil
á ferjuna, margfalt léttara í snún-
ingi, en ferjan þeim mun hægari í
gangi.
Þá varð þessi staka gerð:
Naumast brýtur borðaönd
bylgjur fljóts og drunga.
Nú er ei Ósmanns hrausta hönd
heft við strenginn þunga.
Nú er löngu komin brú á ósinn,
ferjan ekki lengur sjáanleg, byrgið
horfið með öllu. Öll merki ferju-
manns og starfs hans afmáð, aðeins
eftir nokkrar gamlar sögur og minn-
ingar, bundnar við sérkennilegan
afburðamann og einn skapaþyngstli
farartálma á alfaraleið í Skaga-
firði.
Hallgrímur Jónasson.
Helzta mótsögnin i eðli karlmannsins og sú, sem er óleysanleg felsl
í þeirri staðreynd, að enginn fertugur faðir vill að dóttir hans geri
það, sem hann vildi fá dætur annarra manna til að gera, þegar hann
var um tvítugt. Sydney J. Harris