Úrval - 01.12.1965, Qupperneq 83

LJÓSIÐ í SKÓGINUM
81
hann rödd kalla til hans á Delware-
máli: „Sannur Sonur! Horfðu hing-
að! Nei, ekki þangað! Ég er hérna.“
Drengurinn kom loks auga á ung-
an Indíána, sem gekk í sömu átt
inni á milli trjánna. Hann var rétt
á undan honum. Hann hefði þekkt
þennan Indíána hvar sem var. Þetta
var uppáhaldsfrændi hans, sem bar
nafnið Hálfa Ör. Hann hafði oft
farið á veiðar með honum og leikið
sér með honum heima í Indíána-
þorþinu.
„Ert það þú Hálfa Ör? Ertu
enn lifandi."
„Nei, það er hann „Milli Trjábol-
anna,“ kallaði Hálfa Ör glaðlega,
því að „Milli Trjábolanna" var
eldgamall karl og draghaltur, en
það var glens hjá þeim strákunum
að líkja hvor öðrum við gamla karl-
inn. „Ég beið lengi. Ég hélt þú kæm-
ir aldrei. Svo kemurðu, en ég sé að
þú ert bundinn. Hvernig stendur á
því? Ég hélt, að þú værir hjá þínu
eigin fólki.“
„Ég er ekki hjá mínu eigin fólki,
heldur óvinum mínum,“ sagði dreng-
urinn biturlega."
„Jæja, ég er þó einn af þínu eig'-
in fólki hérna hjá þér. Fyrst Litli
Heg'ri getur þrammað þetta með
hvítu konunni sinni, get ég þramm-
að þetta með þér. En við skulum
tala um eitthvað skemmtilegt, til
dæmis hvernig við getum drepið
þessa hvítu djöfla, svo að þú getir
snúið aftur til þorpsins með mér.“
Sehe! Varaðu þig!“ sagði Sannur
Sonur aðvörunarrómi. „Sumir þeirra
geta skilið mál okkar.“ En Hálfa Ör
hló, og Sannur Sonur vissi að hann
hafði í rauninni verið að gera að
gamni sínu, því að i herflokknum
voru næstum 2000 vopnaðir hvítir
menn, og Delaware- og Shawnee-
stríðsmennirnir í skóginum höfðu
jafnvel ekki þorað að ráðast á þá
allir í sameiningu.
Hálfa Ör kom með gjafir með sér
ilskó með rauðum útsaumi, sem
móðir og systir Sanns Sonar höfðu
saumað honum, og slitna bjarnar-
feldinn, sem Sannur Sonur hafði
alltaf sofið undir í Indíánakofanum.
Og dögum saman þrammaði Hálfa
Ör með honum á hinni löngu göngu
inn í Pennsylvaníu. Hann ræddi við
Sannan Son af svo mikilli glað-
værð, að jafnvel Litli Hegri yfir-
gaf stundum sína heittelskuðu hvítu
konu, til þess að hlusta á hann.
Að lokum nálguðust þeir ána, þar
sem leiðir þeirra urðu að skilja.
Þeir gerðust hnuggnir í bragði, og
í stað rabbsins kom nú alger þögn.
Þegar losað var um böndin á hand-
íeggjum Sanns Sonar, svo að hann
gæti sjálíur haldið íarangri sínum
hátt yfir höfði sér, til þess að hann
blotnaði ekki á leiðinni yfir ána,
sló hann til eins varðmannsins og
felldi hann. Hann var ákveðinn í
að ná hnífnum eða öxinni hans af
honum. Þeir veltust um í fangbrögð-
um, en annar hermaður lyfti byssu
sinni og miðaði á Hálfa Ör. Hinir
hvítu mennirnir komu nú hlaup-
andi og drógu Sannan Son ofan af
varðmanninum.
Sannur Sonur barðist enn um,
þegar þeir bundu handleggi hans
á bak aftur. Hálfa Ör stóð álengdar,
alvarlegur og án þess að sýna nokk-
ur svipbrigði.
„Ég vil bera Sönnum Syni orð-