Úrval - 01.12.1965, Qupperneq 87

LJÓSIÐ í SKÓGINUM
85
sem lá á milli ungra valhnetutrjáa.
Framundan var lítið leiguliðahús,
og handan lindarinnar var stórt
steinhús. Dyr þess voru galopnar.
Er reiðmennirnir nálguðust, komu
drengur og þjónustustúlka út á
dyrapallinn. Við hlið þeirra stóð
kona, festuleg á svip. Þeir herra
Butler og Del fóru af baki, en það
varð að skipa drengnum að gera
slíkt hið sama. Síðan tók Del í hand-
legg honum og leiddi hann að dyr-
unum.
„Bróðir þinn er kominn heim,“
sagði faðirinn vandræðalega við
litla drenginn, sem stóð þar. En
við Sannan Son sagði han: „Þú hef-
ur aldrei séð Gordie. Hann fæddist
meðan þú varst að heiman. En þú
ættir að muna eftir henni Kate
frænku þinni.“
Eldri drengurinn stóð þarna þög-
ull í Indíánabúningnum sínum og
lét sem hann sæi ekki fólkið. Þjón-
ustustúlkan hafði stigið nokkur
skref í áttina til hans. En hún stanz-
aði skyndilega, er Kate frænka
hélt áfram að stara með augljósri
vanþóknun á gestinn. Það var sem
litla drengnum einum fyndist ekk-
ert óvenjulegt við þennan atburð.
Hann starði bara á bróður sinn með
óduldri gleði og aðdáun.
„Jæja, við skulum fara inn,“ sagði
faðirinn, og síðan gengu þau öll inn
í stóra anddyrið.
„Harry!“ hrópaði áköf kvenrödd
ofan af lofti.
Faðirinn varð hjálparvana á svip-
inn. „Það er bezt, að þú komir með,“
sagði hann við hermanninn.
Herbergið, sem þeir stigu inn í
uppi á loftinu, var stórt og sól-
ríkt. Við gluggann sat kona í bláum
slopp. Réttara hefði verið að segja,
að hún hefði hálfvegis legið þar á
legubekk. Það mátti sjá það af
svörtu hárinu og augunum og áköfu
augnaráðinu, sem hún beindi að
drengnum, að hún var móðir hans.
Hún var sjúklingur, hafði orðið
rúmföst fyrir 11 árum, þegar syni
hennar var rænt. Hún hafði endur-
lifað það augnablik ótal sinnum
síðan líkt og í martröð.
Það hafði verið um kornuppskeru-
tímann, og maðurinn hennar var að
hjálpa til á ökrunum. Hann hafði
tekið Johnny litla með sér. Þeir
voru að slá korn á akrinum, sem
var fjærst bænum. Hann teygði sig
langt inn í skóginn. Villimennirnir
höfðu falið sig í skóginum og haft
vakandi auga á kornskurðarmönn-
unum. Með djöfullegri slægð biðu
þeir, þangað til kornskurðarmenn-
irnir voru komnir út á miðjan ak-
urinn, langt frá rifflum sínum, sem
stóðu upp við girðinguna. Svo hófu
Indíánarnir skyndilega skothríð.
Tom Galaugher var drepinn, og
Mary Awl, sem var að hjálpa til að
binda kornið, særðist. Hitt fólkið
slapp, alit nema Johnny litli, sem
hafði verið skilinn eftir í skugga
stórs hikkorytrés. Þegar mennirn-
ir sneru aftur með hjálparlið, var
drengurinn litli á bak og burt. Frétt-
unum hafði verið leynt fyrir móður
hans eins lengi og mögulegt var,
en að lokum varð að segja henni,
að villimennirnir hefðu klófest
barnið hennar.
En þessi týndi sonur hennar lét
nú sem hann sæi hana alls ekki. Það
var ekki fyrr en hún dró höfuð