Úrval - 01.12.1965, Síða 89

LJÓSIÐ í SKÓGINUM
87
buxurnar og jakkann. Það hefði
alveg eins verið hægt að segja dá-
dýri að klæða sig í húð erkióvinar-
ins — sjálfs úlfsins.
„Heyrðirðu ekki, hvað móðir þín
segir?“ spurði Del hvössum rómi og
endurtók beiðnina á Delawaremáli.
Drengurinn hófst samt ekki handa.
Hvernig átti hann að geta snert
slíka hluti? Þá teygði Gordie sig
fram og tók við þeim fyrir hann.
„Viltu gefa mér Indíánafötin þín,
Sannur Sonur, þegar þú ferð í þessi
föt?“ spurði hann ákafur, þegar
þeir gengu út úr herberginu. „Þá
get ég verið Indíáni."
Eldri drengurinn svaraði þessu
engu. Og hann fór ekki heldur úr
Indíánabúningi sínum, þegar þeir
voru komnir inn í herbergið, sem
Gordie vísaði honum inn í. En það
var sem drengirnir virtu hvorn
annan sem snöggvast fyrir sér með
gagnkvæmri virðingu og skilningi.
PESHTANKSAGAN
Nótt þessa lá drengurinn á þess-
um 'fjandsamlega sfað, sem honum
og Del hafði verið vísað á. Veggir
og loft höfðu verið fest saman með
einhvers konar þykkri leðju og
öllu lokað vendilega. Og hvíta fólk-
ið hafði svo þakið þessa þurru leðju
með pappír til þess að gera húsið
alveg loftþétt. Einu götunum á
veggjunum hafði svo verið lokað
með einhvers konar tréhurðum og
ferhyrndum glerjum.
Honum fannst hann liggja inni-
byrgður í gröf. Nú vissi hann, hvers
vegna hinir ensku voru svo fölir.
Inni í húsum sínum útilokuðu þeir
sig algerlega frá lifandi loftinu.
Þeir voru eins og grænt gras, sem
hefur fölnað og er orðið næstum
hvítt undir steinum, eða fölur gróð-
urinn undir greinum trjánna inni
í skógarþykkninu, þar sem sólin
nær aldrei að skína.
Hann var gagntekinn tilfinningunni
um að vera umkringdur óvinum. Og
það var sú kennd, sem aðallega
hélt fyrir honum vöku þessa fyrstu
nótt hans. Hann gat enn heyrt
„Peshtanksöguna“ enduróma í huga
sér, söguna, sem hafði farið sem
eldur í sinu um þorpið hans og önn-
ur þorp Indíánanna, já, eins og
pestarsótt.
„Það var í mánuðinum, sem hvítu
mennirnir segja, að hinn góði, blíði
guð þeirra hafi fæðzt í,“ hafði faðir
hans sagt við hann. „Conestoga-
Indíánarnir, frændur okkar, höfðu
tekið trú hvíta mannsins. Þeir voru
mjög fáir og lifðu í friði á meðal
hvítu mannanna. Svo komu hvítu
villimennirnir frá Peshtank ríðandi
með byssur og axir. Conestoga-
Indíánarnir héldu tryggð við trú
sína og veittu ekkert viðnám. þeir
einir komust undan, sem ekki voru
heima í þorpinu."
„Hversu margir komust undan?“
hafði A’sstonah, systir Sanns Sonar
spurt.
„Það íor nú svo að lokum, að
enginn komst undan,“ hafði faðir
hennar sagt hörkulega. „Þegar þeir
Conestoga-Indíánar, sem höfðu ver-
ið að heiman, sneru aftur heim í
þorp sitt, var þar ekki lengur neitt
þorp. Kofar þeirra höfðu verið
brenndir til ösku. Bræður þeirra
höfðu verið drepnir. Þeir héldu því
til Lancaster, eins bæjar hvítu