Úrval - 01.12.1965, Síða 94

92
ÚRVAI.
sem hann gat talað við á Lenni
Lenape-máli.
Og nú hertust fjötrarnir að hon-
um. Honum fannst sem hinir ógeð-
felldu og gleðivana lífshættir hvítu
mannanna, óskiljanlegir siðir þeirra
og þunglamalegir hættir, fléttuðu
honum harða fjötra. Það var sem
hann hefði sýkzt af pest. Síðdegis
alla daga nema sjötta og sjöunda
dag vikunnar varð hann að sitja
sem fangi inni í svefnherbergi móð-
ur sinnar og streitast við að læra
að lesa og pára þessi leiðinlegu
Yengwetákn á skriftöflu. Og sjö-
unda morguninn varð hann að sitja
sem fangi milli föður síns og Kate
frænku í húsi því, sem þau kölluðu
Bústað hins Mikla Anda. Hvíta
fólkið var mjög barnalegt að trúa
því, að Guð alls Alheimsins héldi sig
í þessu þunglamalega og loftlausa
húsi. Indíánarnir vissu betur. Hinn
Mikli Andi elskaði frelsi skóganna
og ánna, þar sem svalur vindurinn
bærði laufið, fuglarnir sungu unaðs-
lega og náttúran sjálf bauð upp á
óþrotlega möguleika til tilbeiðslu
á unaðslegum stöðum.
Mestallan janúarmánuð, mánuð,
inn, þegar jarðíkornarnir byrja að
stökkva, stóð hann við gluggann og
horfði út um litlu rúðurnar. Hann
horfði norður, í átt til Kittaniny-
fjallanna. Nálægt rótum þeirra lá
breiður stígur meðfram þeim í
vesturátt. Drengurinn áleit, að þetta
hlyti að vera Indíánastígur. í huga
sér gat hann séð þennan stíg teygja
sig lengra og lengra, liggja yfir
Saosquahanaunkána, yfir fjöllin og
árnar handan hennar, þangað til
hann náði Tuscarawasánni, þar sem
blár reykurinn steig upp frá kof-
unum og allt var umvafið friði og
ró.
Svo kom febrúarmánuður, mánuð-
urinn, þegar fyrsti froskurinn kvak-
ar. Dag einn hélt kuldinn á braut,
og þá byrjaði regnið. Honum fannst
hann geta fundið ilm þann, sem
umvafði allt í skóginum við Tus-
carawasána eftir rigningu. Honum
fannst hann sjá regnblaut trén, dökk
sem tinnuvið, mosann á trjáberk-
inum og jörðinni, grænan sem máln-
ingarbletti. Hjarta drengsins fyllt-
ist trylltri þrá.
„Hann er okkur öllum sannköll-
uð plága nema honum Gordie,“
sagði Kate frænka. „Honum finnst
hann enn vera Indíáni. Hann seg-
ir, að Indíánar borði ekki máltíðir
á neinum föstum matmálstímum,
og þess vegna kemur hann ekki að
matarborðinu, nema þegar hann er
svangur. Hann álítur, að Indíánar
séu syndlausir og fullkomnir. Hann
álítur jafnvel, að það sé rétt að
ljúga og stela.“
„Ég er viss um, að það er ekki
satt,“ skaut Myra Butler inn í.
„Jæja, sé það ósatt, þá hljóta
ýmsir hlutir hérna að taka upp á
því sjálfir að hverfa. Fyrst var það
einn af eldhúshnífunum. Svo hvarf
riffillinn hans Harry. Ég hef saknað
töluverðs magns af Indíánamjöli,
sem horfið er úr geymslunni. Ég
tók eftir því í tvígáng, að það hafði
lækkað í kornkistunni.“
Dag einn í marzmánuði setti
Sannur Sonur hnakk á Dock með
hinni mestu leynd. Dock var grái
hesturinn, sem hann hafði komið
ríðandi á frá Carlisle: Hann stakk,