Úrval - 01.12.1965, Qupperneq 95

LJÓSIÐ í SKÓGINUM
93
brauði og köldu nautakjöti í hnakk-
töskuna og lagði af stað til fjalls
eins í fjarska. Hann hafði heyrt,
að þar byggi eldgamall Indíáni,
Kornblað að nafni, og hann var
sagður kunna Delawaremál. Hann
hafði nú lengi hungrað og þyrst
eftir að sjá dökkleitt Indíánaand-
lit og heyra hin velþekktu og vin-
gjarnlegu hljóð Indíánamálsins.
„Sannur Sonur! Hvert ertu að
fara? Taktu mig með þér!“ hrópaði
Gordie og hljóp á eftir honum. Og
hann lyfti drengnum upp á hestinn
fyrir framan sig og reið af stað.
Þeir voru aðeins komnir um
fimm mílur frá bænum, þegar fað-
ir þeirra og Wilse frændi náðu þeim
og fóru heim með þá.
„Ég sagði þér við hverju þú mætt-
ir búast, Harry,“ sagði Wilsie
frændi.
Enginn vissi, hvað gera skyldi við
drenginn, og að lokum bauðst prest-
urinn í söfnuðinum að koma og tala
við sökudólginn. Flestum drengjum
var illa við, ef presturinn var feng-
inn til þess að áminna þá. Sumir
urðu jafnvel dauðskelkaðir. Eng-
um þeirra leið þá vel. En Sannur
Sonur stóð frammi fyrir honum
án nokkurrar minnimáttarkenndar,
algerlega óttalaus. Presturinn hélt
langa og alvarlega tölu yfir honum
og lauk máli sínu með áminningu
um, að börn „skyldu ætíð sína föð-
ur og móður ást og hlýðni."
„Ég sýna föður og móður alltaf
ást og hlýðni,“ sagði drengurinn
þvermóðskulega.
„Hann á við föður sinn og móður
heima í Indíánaþorpinu," sagði
Kate frænka máli drengsins til út-
skýringar. „Hann vill ekki trúa
því, að Indíáninn, faðir hans, hafi
nokkurn tíma gert nokkuð ljótt eða
hryllilegt, svo sem að flá höfuð-
leðrið af hvítum börnum og rota
þau með því að slá höfði þeirra
við stein.“
„Það er ekki satt!“ hrópaði dreng-
urinn. „Ég sé mörg höfuðleður, en
ekki af börnum í þorpinu okkar.
Faðir minn segir menn eru aum-
ingjar að ráðast á börn.“
„Hvað getum við gert, prestur?"
spurði Myra Butler áhyggjufullri
röddu, þegar sonur hennar var geng-
inn af fundi þeirra.
„Bara það sama og þú hefur gert
hingað til, þakkað guði fyrir að
hafa gefið þér Johnny aftur, á með-
an hánn var enn unglingur, sem ekki
var orðið of seint að hafa áhrif á.
Kenndu honum á hverjum degi.
Þú skalt ekki missa kjarkinn.
Enskukunnáttu hans hefur farið
fram þrátt fyrir allt. Hann líkist
nú þegar meira hvítum manni en
áður í göngulagi og fasi öllu. Þú
skalt fara fremur varlega í sak-
irnar. Og einhvern góðan daginn
mun hann koma auga á einhverja
laglega og eftirsóknarverða stúlku.
Þú skalt þá biðja guð þess, að hon-
um lítist vel á hana. Og þá mun
ekki líða á löngu, þangað til hann
hefur tekið til að semja sig alger-
lega að siðum hvítra manna og
sezt að þeirra á meðal fyrir fullt
og allt.“
ÞRÁLÁT VEIKINDI
„Astæðan fyrir því, að hvítu
mennirnir haga sér svona einkenni-
lega, er sú, að þeir eru ekki upp-