Úrval - 01.12.1965, Qupperneq 96

94
ÚRVAL
runalega fólkið," hafði Litli Hegrí
sagt, er hann þrammaði síðust.u
stundirnar með hvítu konunni sinni,
er var á meðal fanganna, sem skila
skyldi. Þetta var rétt áður en hann
varð að yfirg'efa hana og halda aftur
heim í Indíánaþorpið, „Hinn Mikli
Andi bjó okkur til í byrjun,“ hélt
Litli Hegri áfram. „Sjáðu bara!
Hár okkar er alltaf svart og augu
okkar og húð dökk. Þannig er því
jafnvel farið með Sannan Son. En
hvítu mennirnir hafa ýmsan lit
eins og hrossin. Sumir þeirra eru
ljósir, aðrir dölckir, sumir mitt á
milli. Sumir eru með svart hár,
sumir með ljóst hár, sumir jafnvel
með rautt hár. Það er af því að
þeir eru svo blandaðir, og það er
einmitt það, sem veldur því, að þeir
eru svo heimskir og erfiðir við-
fangs. Hinn Mikli Andi þekkir skap-
gerð þeirra. Hann varð að gefa þeim
Góða bók og kenna þeim að lesa,
svo að þeir gætu lært, hvað er gott
og hvað er illt. Við Indíánarnir
þekkjum, hvað er gott og illt fyrir
okkur án þess að hafa bók eða þurfa
að standa í því striti að lesa.“
Eftir margra mánaða útlegð
sína meðal hvítu mannanna, vissi
Sannur Sonur, hversu rétt Litli
Hegri hafði haft fyrir sér. Lífsvenj-
ur hvítu mannanna voru allar svo
heimskulegar, að það var ómögu-
legt að afbera þær. Hann vonaðist
stöðugt eftir því, að honum tækist
að sleppa, og því hélt hann stöðugt
áfram að hafa gætur á hinum fjar-
lægu hæðum. Hann var stöðugt að
skima eftir sendiboða, sem flytti
honum skilaboð frá fólkinu hans.
Þegar hundaviðurinn, Hatawanim-
inschi, blómgaðist, mundi faðir
hans heima í Indíánaþorpinu vissu-
lega senda honum einhver skilaboð,
svo að hann missti ekki allan kjark.
En Hatawaniminschi blómgaðist, og
síðar tóku blóm þess að falla, og
enn bárust honum engin skilaboð.
Þá náði sú skoðun tökum á honum,
að hann væri dauður í augum fólks-
ins heima í þorpinu og nafn hans
gleymt þess á meðal eins og lauf-
blöðin frá í fyrrahaust.
Hið versta var, að eitthvað óþekkt
hafði náð tökum á ósigrandi Indí-
ánasál hans. Þegar hann var fluttur
burt frá Indíánaþorpinu, hefði hann
barizt við heilan her, hefði hann
þannig getað haft einhvern mögu-
leika á að komast heim aftur. En
nú var hann búinn að dvelja of
lengi meðal hvítu mannanna.
Mjólkurvolga vatnið þeirra hafði
seytlað inn í blóð hans. Hann var
orðinn taminn, auðsveipur eins og
plóghestur á akri.
f fyrstu hafði hann gert upp-
reisn gegn arfasköfunni. Hann sagði
sínum hvíta föður, að Indíánakon-
urnar hefðu einu sinni fengið hann
til þess að hjálpa til að skafa illgres-
ið úr kornökrunum, þegar hann var
lítill snáði. Hann sagði, að faðir hans
hefði þá álasað honum þunglega
fyrir að gera þetta, því að hann
væri sveinbarn og ætti aldrei að
niðurlægja sig með því að sinna
kvennastörfum.
En hinn hvíti faðir hans skildi
alls ekki boðskap þessarar sögu.
„Við lítum öðru vísi á hlutina hérna
megin,“ sagði hann bara.
Og einum eða tveim dögum síð-
ar kom hann Bejance gamli, svarti